Σιαφλάς Γεώργιος
Ο ιστός της αράχνης
Η αράχνη τον ιστό της συνέχεια υφαίνει
με τέχνη περίσσεια και ομορφιά
με ταχύτητα μεγάλη το σκοπό της πετυχαίνει
και τον ιστό της έχει τελειώσει και περιμένει.
Περιμένει στην άκρη σιωπηλά χωρίς να κινείται
το θύμα όπου να ‘ναι θα περάσει γρήγορα από κει
οίκτο δεν έχει για κανέναν και διόλου δεν το αρνείται
ο σκοπός της είναι σημαντικός, η καθημερινή της τροφή.
Ποτέ της στο σχέδιο δεν μπορεί να αποτύχει
η ζωή και η φύση έχει κανόνες χωρίς εξαιρέσεις
και αν κάτι ή κάποιος το υφαντό της έχει σκίσει
τότε αμέσως τον ιστό της σε άλλο σημείο μεταφέρει.
Με μυαλό ο άνθρωπος από τη φύση έχει προικισθεί
είναι αυτό που παράγει ιδέες, διδάσκεται και διδάσκει
στοιχεία από ζώα, φυτά και δυνάμεις φυσικές έχει δανεισθεί
το υπέρτατο ον, μέσα στη φύση και το σύμπαν διεκδικεί.
Την αράχνη άνθρωπο ως φαινόμενο απλά αντιγράφουν
τον ιστό της στο συνάνθρωπο, φίλο, συγγενή στήνουν
τις συνήθειές του με υπομονή και μεθοδικότητα καταγράφουν
και το θύμα αδίστακτα στον ιστό επάνω να πέσει αφήνουν.
Μόλις πέσει, με ταχύτητα, πεινασμένα το αρπάζουν
δίχως έλεος, την καρδιά, την ψυχή και τις σάρκες ξεσκίζουν
και όταν όλα μαζί του έχουν τελειώσει πια, δεν το βαστάζουν
αλλά με επιμέλεια το επόμενο θύμα, αμέσως, ορίζουν.
Γεώργιος Σιαφλάς