Κάραλη – Παπαδοπούλου Ακριβή
Το τραίνο το τελευταίο
Το μόνο τραίνο που κανείς
ποτέ δυο δεν θα χάσει.
Πάντα περνά στην ώρα του
έτσι θα το προφτάσει.
Δεν υπάρχει αφορμή
ότι δεν μας χωράει,
κανένας δε θα στριμωχτεί
τον άλλο να πατάει.
Είναι αυτά τα γρήγορα
χωρίς καθυστερήσεις.
όπου σε παίρνουν αστραπή
προτού να χαιρετήσεις.
Που δεν αφήνουν φίλε μου
σε κάποιον ελπίδα.
Τρέχουνε σαν τρελά
φεύγουνε σα βολίδα.
Τραίνα που κάνουν θόρυβο
αλλόκοτα σφυρίζουν
πριν σε πάρουν από δω
πόσο σε βασανίζουν.
Όπου κι αν κρυφτείς
όπου κι αν σκαρφαλώσεις
σίγουρα απ’ το τραίνο αυτό
ποτέ δεν θα γλυτώσεις.
Πόσες φορές εσκέφτηκες
για δεν περνάει τώρα,
«εμέ να πάρει από δω
να μη διαβώ τη μπόρα;»
Αμέσως εμετάνιωσες
από αυτή τη σκέψη,
αφού τον κόρφο έφτυσες
ευθύς άλλαξες θέση.
Φεύγοντας από δω
όλοι αυτό θα πάρουμε
κανένας δεν θα φοβηθεί
τάχα πως θα τρακάρουμε.
Εκεί θα μπούμε όλοι μας
στο νοερό το τραίνο,
όπου δεν έχει οδηγό
δεν είναι κουρδισμένο.
Δεν κάνει τσαφ – τσουφ
που λένε τα παιδάκια,
πόνο αφήνει πίσω του
μα όχι παλαμάκια.
Όλοι αυτό θα φύγουμε
αλλά που καταλήγουμε;
Ακριβή Κάραλη – Παπαδοπούλου
Αφιερωμένο με πολλή λύπη
Στα άδικα θύματα των Τεμπών