ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ..ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ
Μεγάλη Εβδομάδα. Η εβδομάδα της αγάπης, της προσφοράς, της θυσίας, της θλίψης για το άδικο, της αυτογνωσίας, της ανάστασης και της δικαίωσης.
Αγαπάτε αλλήλους! Δίδασκε ο γλυκός Διδάσκαλος, ενώ παράλληλα θεράπευε παντός είδους αρρώστιες, ξαναζωντάνευε νεκρούς, έδινε το φως σε τυφλούς, τάιζε τους φτωχούς και συγχωρούσε τους αμαρτωλούς.
Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, φοβούμενοι μήπως ηγηθεί κάποιας επανάστασης εναντίον των Ρωμαίων και σκοτωθεί πολύς κόσμος, χάνοντας και οι ίδιοι την εξουσία τους, αποφάσισαν να τον σταυρώσουν.
Έφυγε γεμάτος απορία.
Την ακούμε την Μ. Παρασκευή:
«Διά ποίον έργον θελετέ με σταυρώσαι Ιουδαίοι; Ότι τους παραλύτους υμών συνέσφιξα; Ότι τους νεκρούς ως εξ ύπνου ανέστησα; Χαναναίαν ηλέησα; Διά ποίον έργον θελετέ με σταυρώσαι Ιουδαίοι;»
«Αγαπάτε αλλήλους».
Πόσοι από εμάς γνωρίζουν τι σημαίνει «αγάπη»; «Αγάπη – Άγαν εις Π». Σύμφωνα με τους αρχαίους προγόνους μας, το γράμμα Π της ελληνικής αλφαβήτου, το οποίο μοιάζει με πόρτα, εκπροσωπεί την λέξη πύλη/πόρτα. Δηλαδή, «αγάπη είναι το συναίσθημα που οδηγεί τον άνθρωπο στην πύλη της αυτογνωσίας, της ανιδιοτελούς προσφοράς και αυτοθυσίας».
Γράφει ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη (1η) του προς Κορινθίους επιστολή, η οποία διαβάζεται την Μ. Τετάρτη στο Μεγάλο Ευχέλαιο:
«Αγάπη δε μη έχω ουδέν είμι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ού ζηλεί, ούκ ασχημονεί, ού ζητεί τα εαυτής, ού παροξύνεται, ού λογίζεται το κακόν, ού χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει (δηλ. ποτέ δεν πάει χαμένη).
Αυτές τις μέρες σκέφτομαι όλο και περισσότερο τα λόγια του Κυρίου μας.
«Αγαπάτε αλλήλους».
Όλη η διδασκαλία του, στηρίχτηκε στην ανιδιοτελή αγάπη του για τους ανθρώπους και τελείωσε με ένα μεγάλο παράπονο.
«Λαός μου, τι εποίησά σοι ή τι σοι παρενόχλησα; Tους τυφλούς σου εφώτισα, τους λεπρούς σου εκαθάρισα, άνδρα όντα επί κλίνης ηνωρθωσάμην. Λαός μου, τι εποίησά σοι και τι μοι ανταπέδωκας; Αντί του μάννα χωλή, αντί του ύδατος όξος, αντί του αγαπάν με, σταυρώ με προσηλώσατε».
Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι δεν τελειώνουν τις μέρες τους με αυτό το παράπονο; Ιδιαίτερα κάποιοι γονείς όταν ανατρέχουν στην συμπεριφορά των παιδιών τους και αναρωτιούνται.
«Παιδιά μου τι σας προσφέραμε και πως μας το ανταποδίδετε; Σας αφιερώσαμε όλη την ζωή μας, την ψυχή μας, τα νιάτα μας, την στοργή, την αγάπη μας και την στέρησή μας. Προσπαθήσαμε να σας δώσουμε εφόδια για μια καλύτερη ζωή από τη δική μας και εσείς; Μας βαριόσαστε, αποφεύγετε να μας επισκεφτείτε, νιώθετε ενόχληση όταν σας επισκεπτόμαστε, ιδιαίτερα αν είναι παρόντες οι φίλοι σας.
Πως γίνεται να θεωρείτε κεκτημένο δικαίωμα την αφοσίωση μας και να μην μπορείτε να προσφέρετε αγάπη, εσείς που μεγαλώσατε κοντά μας όλο αγάπη και βλέπατε με πόση στοργή και θαλπωρή περιβάλαμε τους δικούς μας γονείς και συγγενείς, παραβλέποντας με υπομονή, όλα τα ελαττώματα τους ή τις πράξεις τους που μας πλήγωναν;»
Ζούμε σε δύσκολα χρόνια. Τα καλά παιδιά τρέχουν να βοηθήσουν τους γονείς, κυρίως όταν αρρωσταίνουν. Μα δεν αρκεί μόνο αυτό. Οι γονείς, πρώτα απ’ όλα έχουν ανάγκη από «στοργή, θαλπωρή και ένα καλό λόγο».
Ακούω γύρω μου παιδιά, αγόρια και κορίτσια να μιλούν απότομα και προσβλητικά. Άνδρες και γυναίκες να συμπεριφέρονται στους γονείς τους σαν να είναι εχθροί τους, χωρίς να σκέπτονται πως άθελά τους γίνονται κακό παράδειγμα στα δικά τους παιδιά.
Κάποιοι άλλοι, στην προσπάθειά τους να κερδίσουν την εκτίμηση των συντρόφων τους, απομακρύνονται τελείως από τους γονείς τους.
Και όμως είναι τόσο απλό. Ο γλυκός μας Ιησούς δίνει την λύση.
«Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».
Γηροκομεία, Νοσοκομεία και άλλα Ιδρύματα που φιλοξενούν αναξιοπαθούντες, αυτές τις Άγιες ημέρες, θα δεχθούν εκπροσώπους φιλανθρωπικών συλλόγων για να τους δώσουν δώρα και λίγη χαρά. Μόλις φύγουν όμως οι φιλάνθρωποι, η μοναξιά, η εγκατάλειψη και η θλίψη θα επανέλθουν σε όλο τους το μεγαλείο.
Κάποια κυρία, φίλη της μητέρας μου, που μένει σε Γηροκομείο μου εμπιστεύθηκε. «Δεν τις αντέχω τις μέρες των εορτών. Ιδιαίτερα των μεγάλων, γιατί νιώθω πολύ μόνη και δυστυχισμένη!»
«Αγαπάτε αλλήλους».
Εφέτως, όπως κάθε χρόνο πρόκειται πάλι να περάσουν τις ημέρες του Πάσχα της αγάπης, άνθρωποι εγκαταλειμμένοι. Κάποιοι από αυτούς ζουν άστεγοι στους δρόμους. Κάποιοι άλλοι έχουν παιδιά αδιάφορα.
Υπάρχουν γονείς που τα παιδιά τους αρνούνται να τους προσφέρουν την στοργή και την θαλπωρή που έχουν τόσο ανάγκη. Οι άνθρωποι αυτοί θα περάσουν αυτές τις άγιες μέρες μόνοι, χωρίς την συντροφιά των αγαπημένων τους, που παρά την αρνητική τους συμπεριφορά συνεχίζουν να τους αγαπούν.
Πολλοί μου λένε. «Τι στενοχωριέσαι καημένη; Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει. Ένας Χριστός αγαπούσε πραγματικά τους ανθρώπους και αυτοί τον σταυρώσανε».
Δεν συμφωνώ. Πιστεύω πως πάντα υπάρχει χρόνος για μια καινούρια αρχή.
Σοφία Ησυχίδου