Το παραμυθάκι της Φωνής

Το σπίτι μας κοντά στη θάλασσα

η αρμύρα θα το χτίσει

«Με το πέταγμα των γλάρων να γητεύεις κύματα, ανέμους και καιρούς» τραγουδούσε ο Δίας. Ήταν ο διευθύνων σύμβουλος σε μεγάλη εταιρεία. Τα λόγια προσεγμένα. Πιστεύω στη δύναμή μου να μεταμορφώσω την αδιαφορία σε αγάπη. Πιστεύω ότι έχω ένα καταπληκτικό δώρο να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα μπροστά στην απελπισία.

Η σύζυγός του η Ήρα είχε πολύ σπουδαίο έργο, Μεγάλωνε τα παιδιά τους.

«Αν έχεις φτερά ονείρων, τα μεσημέρια των εφήβων  γίνονται πολύχρωμα και ονειρεμένα σαν σύννεφα» μονολογούσε.

Ο Ποσειδώνας ο γιός ήταν θαλάσσιος βιολόγος κι έλεγε: «Το πιο δύσκολο ταξίδι ενός ανθρώπου είναι αυτό που  κάνει μέσα του, για να ανακαλύψει ποιος πραγματικά είναι».

Δήμητρα η κόρη ήταν γεωργική ερευνήτρια κι έλεγε: «Κάθε κηπουρός ξέρει ότι κάτω από τον μανδύα του χειμώνα κρύβεται ένα θαύμα. Ένας σπόρος που περιμένει να βλαστήσει, ένας βολβός που ανοίγει στο φως, ένα μπουμπούκι, που πιέζεται να ξεδιπλώσει».

Το άλλο παιδί η Αθηνά , ήταν δικηγόρος. Όσο περισσότερα έβλεπε, τόσο λιγότερα μιλούσε. Όσο λιγότερα μιλούσε, τόσο περισσότερα άκουγε.

Ό Άρης ήταν στρατιωτικός. «Πάντα να ξέρεις πώς το συναρμολογείς για να ξέρεις πώς να το διαλύσεις». μαγικά λόγια.

Αφροδίτη η άλλη κόρη, ασχολείτο με το μόντελινγκ. Συμβούλευε τους πελάτες πολύ ταχτικά, αλλά και τους ρωτούσε: «Πότε σταματήσατε να χορεύετε; Πότε σταμάτησες να τραγουδάς; Πότε σταμάτησες να σε μαγεύουν οι ιστορίες;»

Ο Ερμής ήταν επί των επιχειρήσεων και ο ρομαντικός της οικογένειας: «Ποιος μπορεί να αμφιβάλλει, όταν υπάρχουν ουράνια τόξα και αγριολούλουδα;»

Όποιος έχει αγαπήσει έχει αγγίξει μαγεία. Υπήρχε και ο μουσικός ο Απόλλων που συχνά έλεγε: «Ποτέ μην τα βάζεις με ένα πουλί και μια κιθάρα!»

Ήμουν κι εγώ εκεί και τραγουδούσα: «Όταν ήμουν κοριτσάκι δώδεκα χρονών στα σίδερα πατούσα κι έβγαζα νερό! Στα μάρμαρα πατούσα κι ελύγιζαν!» Τώρα λέω «γέρασες πλάτανε μα έχεις τα κλαριά σου, έχεις τις ρίζες που κρατούν τα φύλλα από τα κλαδιά σου!»

Ζωή Μπούζα