Ζούμε για να πληρώνουμε τα χρέη μας!
Τι είναι πλαστικό χρήμα και πως χρησιμοποιείται; Αν μας έκαναν αυτή την ερώτηση πριν μερικά χρόνια, σίγουρα θα τους περνούσαμε για τρελούς. Κανείς δεν θα καταλάβαινε για τι πράγμα μιλούσαν. Όλοι θα απορούσαν και θα δήλωναν άγνοια. Όμως σήμερα, πιο πολύ ξέρουμε την πιστωτική κάρτα, που αντιπροσωπεύει αυτό το κάπως φανταστικό χρήμα, από το ίδιο το πραγματικό χρήμα.
Βάζεις την πλαστική καρτούλα στην τσέπη και ξεκινάς να κατακτήσεις τη ζωή. Ονειρεύεσαι ταξίδια ανεπανάληπτα, που ανοίγουν μόνο μ’ αυτήν, και αγοράζεις ότι ποθείς με την επίδειξή της. Είναι ένα μικρό μαγικό κλειδί από αυτά που σου επιτρέπουν να αποκτάς πολλά. Πολύ περισσότερα από αυτά που πραγματικά έχεις ανάγκη. Έχεις δεν έχεις χρήματα, κανείς δεν το εξετάζει, η πιστωτική κάρτα είναι, το διαβατήριο, το εισιτήριο, το κάτι άλλο για να ξεφεύγεις έστω και πρόσκαιρα από τη ρουτίνα και την αβάσταχτη καθημερινότητα της μιζέριας.
Οι διαφημίσεις συνεχείς και βασανιστικές σου διεγείρουν όλες τις αισθήσεις και παραμιλάς μέχρι να ικανοποιήσεις την επιθυμία σου. «Θες διακοπές;», σου υπενθυμίζει μια κάρτα όταν πλησιάζει το καλοκαίρι, «αγόρασε τα πάντα με αυτήν, επωφελήσου των προνομίων της και πλήρωσε του χρόνου». Αμέσως δελεάζεσαι και σκέφτεσαι το τζάμπα. Είναι όμως έτσι; Ενδίδεις στις απατηλές σειρήνες και δημιουργείς όλες τις προϋποθέσεις για την μελλοντική οικονομική κατάρρευσή σου. Του χρόνου τι έχει να γίνει; Πως θα καταφέρεις να πληρώνεις τις δόσεις των φετινών διακοπών σου. Και με τις επόμενες τι γίνεται; Είναι βλέπετε το κορμί, η οικογένεια, τα παιδιά, που άμα τα μάθεις διακοπές, δεν καταλαβαίνουν τίποτα άλλο.
Δεν είναι μόνο οι δόσεις των διακοπών που θα αρχίσουν να πληρώνονται μετά από κάποιους μήνες. Είναι και το εορτοδάνειο που πήρες πριν λίγο καιρό για να κάνεις ωραίο Πάσχα ή Χριστούγεννα. Και σ’ αυτά προστίθενται και οι δόσεις για τον υπολογιστή, τα ρούχα, τα σχολεία, ακόμα και τα καλλυντικά. Μαζεύονται δηλαδή κάθε μήνα, τόσα χρήματα προς πληρωμή, που είναι δύσκολο να εξευρεθούν. Αρχίζει έτσι ένας φαύλος κύκλος δανεισμών. Δανείζομαι φέτος για να ξοφλήσω τα περσινά και του χρόνου για τα φετινά.
Μέχρι που έρχεται η εποχή που ο κόμπος φτάνει στο χτένι και αδυνατείς να προχωρήσεις παραπέρα. Βρίσκεσαι να χρωστάς, σε οφειλές από πλαστικό χρήμα, και λοιπά καταναλωτικά δάνεια, ένα αρκετά υπέρογκο ποσό, που σε αναγκάζει να ξοδεύεις ένα μεγάλο τμήμα του μισθού σου για αποπληρωμή χρεών. Χωρίς να εξοφλείς κεφάλαιο, με την εξυπηρέτηση μόνο των τόκων, γίνεσαι αυτόματα δέσμιος του τραπεζικού συστήματος και του πλαστικού χρήματος.
Τέρμα οι διακοπές, κόψιμο τα καταναλωτικά αγαθά κλπ. Να πως έρχεται στην επιφάνεια η δυσχερής θέση των μισθωτών και των συνταξιούχων. Ενώ δηλαδή δεν έχεις να πληρώσεις, κάθε μήνα, μαζί με το λογαριασμό, λαμβάνεις διάφορα, δήθεν ενημερωτικά, φυλλάδια που σε προτρέπουν για περισσότερη κατανάλωση!
Υπολογίζεται, πως με τα υψηλά επιτόκια που επικρατούν στην εξυπηρέτηση του πλαστικού χρήματος, σήμερα υπερβαίνουν το 18%, η εξόφληση είναι πραγματικά αδύνατη. Κάτι παρόμοιο και σε μεγαλύτερη έκταση συμβαίνει στην Ευρώπη, την Αμερική ή την Αυστραλία. Οι εργαζόμενοι ζουν για να πληρώνουν χρέη. Αυτός είναι και ο αποκλειστικός λόγος που έχουν δημιουργηθεί τα λεγόμενα κόκκινα δάνεια, αυτά δηλαδή που δεν μπορεί να ξοφλήσει ο δανειζόμενος.
Δεν βγαίνει οικονομικά ο κόσμος, τι να κάνει; Τα χρέη τον πνίγουν και δεν γίνεται τίποτα. Η υπερχρέωση των καταναλωτών πηγαίνει πίσω την Οικονομία. Σταματά η κατανάλωση στα απολύτως απαραίτητα και γίνεται μάχη για να κρατηθεί το οικονομικό σύστημα σε ένα υγιές και βιώσιμο επίπεδο.