Η Ανάσταση να μπει και στις ψυχές μας

Αυτές τις Άγιες Ημέρες, που περισσεύει η Αγάπη και το Θείο Πάθος γίνεται ένα με την ψυχή μας, βλέπουμε πολλά γύρω μας. Ακούμε τον πραγματικό παλμό της ζωής μας και δακρύζουμε από πόνο. «Έχουμε πολλά να κάνουμε», σκεφτόμαστε, και όμως ποτέ δεν προχωράμε στην ουσιαστική ενσωμάτωσή μας με το κήρυγμα του Κυρίου. Τι ζήτησε ο Κύριος; Τίποτα παραπάνω από αυτό που οφείλουμε. Τίποτα περισσότερο από αυτό που μπορούμε. Και όμως δεν πάμε μπροστά. Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς το αφήνουμε για τους άλλους και αυτοί για τους επόμενους. Όλος ο κόσμος στην ίδια ρότα.

Και όμως έρχεται Πάσχα. Έρχεται αυτό που όλοι ποθούμε. Έρχεται η Ανάσταση που όλοι ευχόμαστε. Γιατί πήγε στο Σταυρό ο Χριστός; Γιατί υπόμεινε καρτερικά όλα αυτά τα μαρτύρια και τους εξευτελισμούς; Για ποιόν; Για μας τους ανθρώπους φυσικά. Για όλους εμάς που δεν διστάζουμε να τον αρνηθούμε με την πρώτη ευκαιρία. Και όμως Αυτός βρίσκεται πάντα κοντά μας. Μέσα από το Δικό του Πάθος, σώζει το ληστή, παρακαλεί τον Πατέρα να μην μας τιμωρήσει γιατί δεν ξέρουμε τι πράττουμε. Και ας ξέρει ότι είμαστε πλήρως αναξιόπιστοι, και ας γνωρίζει ότι δεν αξίζουμε την μεγάλη, την άδολη αγάπη Του.

Βέβαια εμείς οι Έλληνες, είχαμε ανέκαθεν μια πιο ζεστή σχέση με την Ανάσταση. Θες η μακρόχρονη υποδούλωσή μας σε ένα λαό άξεστο, αιμοσταγή, αλλόθρησκο και αδίστακτο; Θες η μεγάλη καρτερία και ο πόθος να αποκτήσουμε και πάλι τη λευτεριά μας; Κάναμε ένα με την ελπίδα μας την Ανάσταση του Κυρίου. Για πάνω από 400 χρόνια η ευχή «Χριστός Ανέστη», ήταν συνώνυμη της Λευτεριάς που ξημέρωνε. Τα  χρόνια τα μετράγαμε με τις Αναστάσεις του Κυρίου και ευχόμασταν να μην μας βρει η επόμενη Ανάσταση σκλαβωμένους. Γιαυτό και την μεγάλη αυτή μέρα του Πάσχα την ονομάσαμε «Λαμπρή». Γιατί τη θεωρήσαμε την πιο μεγάλη την πιο όμορφη στιγμή μας. Την κάναμε εικόνα και φυλαχτό μας. Εκεί, μαζί με το «Δεύτε Λάβετε Φως», παίρναμε και την ευλογία για τον ξεσηκωμό.

Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην παίρνει μέρος στη περιφορά του Επιταφίου. Είναι αδιανόητο να κάτσει κάποιος σπίτι και να μην πάει στην Εκκλησία για την Ανάσταση. Αυτό το Άγιο Φως, που παίρνουμε με τις λαμπάδες μας και το κρατούμε με περισσή ευλάβεια σαν κάτι το πολύ δικό μας, είναι η πίστη. Είναι η ελπίδα μας για κάτι το καλύτερο. Είναι αυτό με το οποίο θα σχηματίσουμε το σημείο του Σταυρού στην είσοδο του σπιτιού και θα ανταλλάξουμε το «Αληθώς Ανέστη» με όλους τους οικείους μας. Ακόμα και οι εχθροί γίνονται φίλοι αυτές τις στιγμές. Το φιλί της Αγάπης. Το νόημα της Χριστιανικής διδασκαλίας, παίρνει σάρκα και οστά εκεί μπροστά στο Άγιο Φως που φωτίζει τις καρδιές μας.

Η Ανάσταση δένει και την Αρχαία Ελλάδα με την σύγχρονη. Ενώνει τις αιώνιες δοξασίες της Φυλής για την Αθανασία της Ψυχής και την Κάθαρση. Δηλώνει την συνέχεια του Ελληνικού Γένους από τα βάθη της Ιστορίας μέχρι σήμερα. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε πουθενά, αρκεί να πιστέψουμε, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας και να βάλουμε μέσα όλα αυτά τα υπέροχα που συντελούνται γύρω μας, αυτές τις μέρες. Ας γιορτάσουμε ένα Πάσχα Ελληνικό. Όπως μόνο η Ελληνική Λεβεντιά μπορεί να γιορτάσει. Να βγούμε στη φύση και να μεταδώσουμε και σ’ αυτήν το νόημα της Ανάστασης. Ας καθαρίσουμε και τις καρδιές μας. Ας πούμε με πραγματική Αγάπη το «Χριστός Ανέστη». Ας μην τσιγκουνευτούμε και το σχετικό φιλί της συμφιλίωσης με τους εχθρούς μας.