Καμία εμπιστοσύνη στους πολιτικούς

Τι σου είναι αυτοί οι πολιτικοί! Μπορούν να κάνουν το μαύρο άσπρο και το αντίθετο. Δεν τους πιάνεις πουθενά. Αν καθόντουσαν να μελετήσουν τα προγράμματα που εκπονούν οι συνεργάτες τους, θα είχαμε λύσει όλα τα θέματα. Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα. Όμως άλλο η πραγματικότητα και άλλο αυτό που μας σερβίρουν κάθε μέρα. Μα καλά τόσα χρόνια κοροϊδία δεν ξυπνήσαμε; Δυστυχώς όχι. Παραμένουμε και μεις δεν ξέρουμε που. Είμαστε, πιθανότατα, χαμένοι στον κόσμο μας, γι’ αυτό και μας εκμεταλλεύονται ασύστολα.

Αυτό που πραγματικά απολαμβάνουν οι πολιτικοί περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, είναι η ατιμωρησία που έχουν. Ότι και να πουν, για ότι και να κάνουν, έχουν το «ακαταλόγιστο», κατά τη δική τους λογική φυσικά, που όμως επικρατεί και έχει γίνει κάτι παραπάνω από άγραφος νόμος. Και όμως όλος ο κόσμος το γνωρίζει, αλλά κανείς δεν τολμά να τα βάλει μαζί τους.

Τώρα μάλιστα που είναι στο φόρτε της η εκλογική αναμέτρηση, όλοι θέλουν να έχουν το πάνω χέρι. Το τι λέγεται και γράφεται δεν περιγράφεται. Η ανακρίβεια και το ψέμα πάει σύννεφο. Οι εκατέρωθεν κατηγορίες πάνε και έρχονται. Και όμως όλοι ψεύδονται και μοναδικό σκοπό έχουν την παραπλάνησή μας, την απόσπαση της προσοχής μας από τα φλέγοντα προβλήματα και την αρπαγή της ψήφου μας.

Ότι και να γράψεις, ότι και να πεις θα ξεχαστούν. Το αξίωμα όμως είναι αυτό που πρέπει να κερδηθεί με κάθε μέσον. Κατά τη γνώμη των ίδιων των πολιτικών πάντοτε. Και ας ζητάμε εμείς διαφάνεια, ήθος, τιμιότητα, αξιοκρατία και οτιδήποτε άλλο. Ο πιο καταφερτζής θα κατορθώσει να πάρει το έπαθλο. Γι’ αυτό και τελικά τίποτα δεν πηγαίνει καλά.

Είναι πολύ πιο εύκολο να γίνεται ένα παιχνιδάκι τύπου κολοκυθιάς, μεταξύ των υποψηφίων, απ’ το να καταρτιστούν σοβαρά προγράμματα για το τι ακριβώς προτίθεται να ακολουθήσει κάθε βουλευτής ή το κόμμα του.

Το μόνο που μένει στο τέλος, για όλους εμάς, είναι η πικρία και η απογοήτευση. Όσα υγιή στοιχεία υπάρχουν ακόμα, αναγκάζονται να φύγουν απ’ την διαδικασία εκλογής, μόνο και μόνο για να μην πέσουν στα ίδια και τα ίδια, για να μην γίνουν ένα και το αυτό με αυτά που χρόνια κοροϊδεύουν. Είναι σκληρό να είσαι πολιτικός. Όχι τόσο για σένα όσο για τους άλλους που αποδέχονται τους όποιους λεονταρισμούς σου και φεύγουν αηδιασμένοι απ’ την αρένα. Γιατί τελικά περί αρένας πρόκειται.

Ο μεγάλος μας φιλόσοφος, Ζαν Πωλ Σαρτρ, όταν του είχε γίνει πρόταση να κατεβεί για κοινός υποψήφιος πρόεδρος στην Γαλλία, είχε πει: «Εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος» και δεν κατέβηκε.

Ας ευχηθούμε λοιπόν ότι φέτος στις εκλογές θα βγουν οι λιγότερο επιτήδειοι, οι λιγότερο ψεύτες, και ότι η χώρα θα αναγκαστεί να κυβερνηθεί περισσότερο σωστά, απ’ ότι στο παρελθόν, για να έχουμε λιγότερες, οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις, λιγότερες αυτοκτονίες, λιγότερα θύματα και περισσότερη ανάπτυξη και ευημερία.

Ο τόπος δεν σηκώνει άλλα πισωγυρίσματα, έχουμε κατέβει πιο χαμηλά απ’ το επίπεδο των πρώην ανατολικών κρατών, που κάποτε κοροϊδεύαμε.