Παναγιωτίδης Απόστολος

21 Απριλίου 1967

Εκεί ο αέρας ήτανε κρύος

και το στόμα κρατούσαμε όλοι κλειστό.

Σφιχτές οι γροθιές. Ο φόβος θείος.

Θολές, ανέκφραστες, κοιτούσαν γύρω

του κόσμου όλου οι ματιές.

Ήταν Απρίλης κι οι κάμποι ανθίζαν,

μα πεταλούδες δεν είδαμ’ ακόμη.

Μόνο σκυλιά τη νύχτα γαβγίζαν.

Το κράτους νεκρό. Νεκροί και οι νόμοι.

Μ’ ένα «Γιατί;» στα χείλη φεύγουμε.

Ξερά νησιά κι απ’ την αλμύρα

τα μάτια κλείνεις.

Έναν κόσμο πίσω σου αφήνεις

κι εμείς μία ζωή που δεν αντέχουμε.

Στο πέλαγος στραμμένα βλέμματα

και η καρδιά μας χειροπέδες να φοράει.

Το μαστίγιο στην πλάτη δεν πονάει,

αλλά στ’ αφτιά μαρτύριο τα ψέματα.

Απόστολος Παναγιωτίδης