«ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ»
Πέρασε και η Μεγάλη Εβδομάδα. Με τις κατανυκτικές Ακολουθίες των Παθών και όλο εκείνο το εορταστικό και γλυκό κλίμα προ του Πάσχα. Μέσα σ’ αυτές τις Άγιες Ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, οι καρδιές και τα συναισθήματα ήταν τόσο γλυκά και ήρεμα. Παρ’ όλη τη μεγάλη οικονομική δυσπραγία, ο καθένας, η κάθε οικογένεια, η κάθε μητέρα, το κάθε παιδί, πηγαινοέρχονταν κάτι να δώσουν, κάτι να πάρουν, κάτι να περιμένουν… Και τα βράδια που χτύπαγε η καμπάνα, ήταν άλλοι στην εκκλησία, άλλοι στα καταστήματα (βλέποντας ίσως μόνο) και άλλοι παρακολουθώντας στην τηλεόραση τα προγράμματα και τις ταινίες προσαρμοσμένα αντίστοιχα στο πνεύμα των ημερών. Στις πόλεις μας, στα χωριά και στα νησιά μας, έγινε με τον ίδιο σεβασμό και την ίδια κατάνυξη, η Σταύρωση, η Αποκαθήλωση, ο Επιτάφιος. Τα φωτισμένα από τα κεριά πρόσωπα μικρών και μεγάλων, οι ψαλμωδίες, τα λουλούδια του Επιταφίου, ο Σταυρός και τα Εξαπτέρυγα στην Περιφορά… Είχε κανείς την εντύπωση ότι όλα αυτά, ήταν τόσο επίκαιρα και μας άγγιζαν σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τώρα που η Χώρα μας κινείται μεταξύ θλίψης και ελπίδας.
Παρακολουθώντας λοιπόν εφέτος, μέσα στην πόλη τα Άγια Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου, αναλογίζομαι, το πριν από κάποια χρόνια (νομίζω το 2015), αντίστοιχο χρονικό διάστημα που περάσαμε στη Μάνη, κάνοντας Πάσχα εκεί. Συγκεκριμένα, φιλοξενηθήκαμε οικογενειακά εκείνες τις ημέρες στο σπίτι ενός αδελφικού φίλου, στην Αρεόπολη και παρακολουθήσαμε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, τις Ιερές Ακολουθίες των Παθών και της Ανάστασης, στους Ιερούς Ναούς, πότε της Κοίμησης της Θεοτόκου και του Αγίου Ταξιάρχη στο Οίτυλο και πότε στον Άγιο Ιωάννη Πρόδρομο, κάτω, κοντά στη θάλασσα. Η φύση και ειδικά τότε στην καρδιά της Άνοιξης, συμπρωταγωνιστούσε στο χρονικό εκείνο διάστημα. Τα αγριολούλουδα, οι ελαιώνες, ο δυνατός αέρας και η θέα από ψηλά, πλαισίωναν και γέμιζαν πλούσια, εκείνο τον πίνακα της Μεγάλης Εβδομάδας, σ’ αυτή την περιοχή. Ο καλός Ιερέας, υπερέβαλλε τον εαυτό του και τις δυνάμεις του, για να προλάβει στο δεδομένο χρόνο, να κάνει τις Ιερές Ακολουθίες και στους τρεις Ι. Ναούς που προανέφερα, με κάποιες αναγκαίες χρονικές μετατοπίσεις.
Εμείς, πηγαίναμε περισσότερο στον Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου και εκεί, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, μακριά από την πολυθόρυβη πόλη που κατοικούμε, ακούγοντας τον καλλίφωνο μεσόκοπο Ιερέα και τον ηλικιωμένο ψάλτη, να μας «δίνουν» το οδοιπορικό των Παθών, είχαμε την εντύπωση ότι ζούσαμε κάτι το πολύ διαφορετικό αλλά και πολύ όμορφο. Νοιώθαμε μία άλλη χαρά αλλά και λύπη για το Θείο Δράμα, μία ελπίδα για το αύριο που ίσως να είναι κάπως καλύτερο και μία ψυχική ανάταση και συγκίνηση αρκετά δυνατή. Το δε βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, κατά τη Θεία Λειτουργία της Ανάστασης, νόμιζα πως είχα γίνει άλλος άνθρωπος, καθώς άκουγα το «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν» και λίγο πριν το τέλος της Αναστάσιμης Λειτουργίας, τις φράσεις από τον Κατηχητικό Λόγο του Ιερού Χρυσόστομου, ότι «…Ανέστη Χριστός και πεπτώκασιν δαίμονες, Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν Άγγελοι».
Πριν από κάποια χρόνια λοιπόν, εκεί, στην περιοχή του Οιτύλου, στην όμορφη Μάνη, περάσαμε κοντά στη φύση, ένα κατανυκτικό και ήρεμο Πάσχα. Και σήμερα και πάντα, είμαι βέβαιος ότι με την Ανάσταση του Χριστού, η Χαρά και η Ελπίδα θα εξακολουθούν να γεμίζουν τις ψυχές των Χριστιανών, όπου γης και ακόμα περισσότερο να δίνουν θάρρος στους Έλληνες. Και σίγουρα, στη σημερινή εποχή, όσο και αν προσπαθούν διάφοροι, η Αισιοδοξία και η Ελπίδα θα είναι οδηγοί στους δύσκολους δρόμους μας, έτσι ώστε όχι μόνον τυπικά ή ίσως τυπολατρικά, αλλά περισσότερο από εσωτερική ανάγκη και με περισσή πίστη, ευχόμενοι ο ένας στον άλλο, να λέμε μέσα απ’ τη ψυχή μας, λυτρωτικά, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Κώστας Μπουρής