Η 1η Μάη να φέρει Άνοιξη και Ειρήνη
Ο κατ’ εξοχήν μήνας της Άνοιξης είναι ο Μάιος. Αν και έχει συνδεθεί τ’ όνομά του με το εργατικό κίνημα, δεν παύει, παράλληλα, να είναι η προσωποποίηση της ομορφιάς. Ο πιο γλυκός μήνας του χρόνου, με μεγάλη μέρα, όμορφο και ήπιο κλίμα και προπαντός γεμάτος λουλούδια. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην συγκινηθείς και να μη δακρύσεις, την Πρωτομαγιά. Και τι δεν σου θυμίζει αυτή η μέρα! Γι’ αυτό και την πρώτη του Μάη, την γιορτάζουνε παντού, σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Είναι η γιορτή των εργαζομένων και της φύσης.
Και τα δύο είναι υπέροχα (εργαζόμενοι και φύση), είναι όμως και πολύ λεπτά και ευαίσθητα. Είναι τα μόνιμα θύματα του κακού και της εκμετάλλευσης. Μπορούν, ανά πάσα στιγμή, και με μεγάλη ευκολία, να μαδηθούν και να τσαλαπατηθούν στο έδαφος. Αυτή είναι και η μοίρα της ομορφιάς, των αγωνιστών, των μη υπόδουλων ανθρώπων. Αγωνίζονται να φυλάνε Θερμοπύλες, Ιερά και Όσια, και ας ξέρουν ότι, τελικά, θα πέσουν μέχρι ενός και ότι οι εχθροί θα περάσουν.
Τι όνειρα, τι παιχνίδια, μέσα στα ανθισμένα λιβάδια με τα αγριολούλουδα, τις μαργαρίτες, τις παπαρούνες τα χαμομήλια! Η πιο μεγάλη έξοδος των ανθρώπων της πόλης, γίνεται αυτή τη μέρα. Όλες τις μέρες του χρόνου μπορείς να καθίσεις μέσα στο σπίτι, εκτός από αυτήν. Αυτή η μέρα έχει κάτι το αλλιώτικο. Σε σαγηνεύει, σε πνίγει όμορφα και σε διεγείρει, σε πιέζει φορτικά να εξέλθεις, να επισκεφτείς, έστω και για λίγο, την ύπαιθρο. Άλλοι, πιο αγωνιστές, σπεύδουν να ακούσουν τις εργατικές ομιλίες, για τον γιορτασμό της. Όλοι κάπου θα πάνε. Ή θα κρατάνε λουλούδι και θα σφίγγουν το χέρι, με αλληλεγγύη, ή θα βρίσκονται μακριά, περιτριγυρισμένοι από μια εξαίσια και μυρωδάτη φύση.
Μπρος λοιπόν για τους αγρούς, για ν’ αναστήσουμε τη νεκρή φύση. Μπρος όμως και για τις πλατείες να αναστήσουμε τους νεκρούς της εργατικής τάξης. Να φέρουμε και πάλι στη ζωή τους νεκρούς της Καισαριανής, του Σικάγου, της Θεσσαλονίκης, του Κιλελέρ που με το αίμα τους έδωσαν μια άλλη διάσταση στον αγώνα των εργαζομένων. Μπρος να φέρουμε μια άλλη νότα σε αυτή την Άνοιξη και σε κάθε νέα Άνοιξη.
Να φτιάξουμε Μαγιάτικα στεφάνια και με αυτά να στολίσουμε τα μαλλιά μας, τα σπίτια μας, τα αυτοκίνητά μας, τα πάντα. Να πάρουμε και σημαίες να πάμε και στις συγκεντρώσεις, να πάμε παντού. Να νιώσουμε έστω και για μια μέρα ότι είμαστε αφεντικά, ότι η φωνή μας μετράει ότι δεν είμαστε μόνο για να μαδάμε μαργαρίτες και να ρωτάμε αν μας αγαπάνε. Έτσι μόνο, ίσως ακουστεί η φωνή μας. Μόνο η φύση ξέρει να δημιουργεί αντίλαλο και να πολλαπλασιάζει τις σκέψεις μας.
Μια παπαρούνα, χιλιάδες κόκκινες παπαρούνες, κατακλύζουν τους αγρούς και τις πλατείες. Είναι οι καρδιές των εργαζομένων, που λικνίζονται στους μαγευτικούς ρυθμούς της Άνοιξης. Μιας Άνοιξής που δεν θ’ αργήσει, να έρθει πραγματικά. Μια Άνοιξης που ξεκίνησε δειλά – δειλά στο παγωμένο Σικάγο και απλώθηκε δροσερά σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι άσχετο ότι κάθε Πρωτομαγιά θυμούνται κάποιοι μεγάλοι να δείχνουν τη δύναμή τους. Εξάλλου είναι και αυτή η πάλη των τάξεων που αυτή τη μέρα προσπαθεί να έλθει στην επιφάνεια με τους δικούς της κανόνες.
Η Πρωτομαγιά. Η ωραιότερη και περισσότερο τραγουδισμένη μέρα του κόσμου, ας γίνει μια μεγάλη απέραντη γιορτή που θα ενώσει όλο τον κόσμο, που θα γκρεμίσει τα σύνορα και θα ημερέψει τις καρδιές των ανθρώπων. Το χρειαζόμαστε πραγματικά όλοι.