Θαλασσινή Πρωτομαγιά

“Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη “και “Ετούτα τ’ άσπρα βότσαλα στο γυμνό σου τραπέζι / λάμπουν στον ήλιο. Κανένας δε μαντεύει / από ποιους βυθούς ανασύρθηκαν. Κανένας / δεν υποπτεύεται με το ριψοκίνδυνες / καταδύσεις τ’ ανέβασες. / Με τι στερήσεις κι αρνήσεις τ’ απέσπασες / από τα νύχια κοραλλόδεντρων και βράχων. / Γι’ αυτό λαμποκοπούν τόσο λευκά / με τη σεμνή τους περηφάνια / ν’ αποσκεπάζουν το σκοτάδι της καταγωγής τους / και ποτέ να μην μαρτυρήσουμε / την ώρα της Μεγάλης Δίκης.”  θα μας πει ο Γιάννης Ριτσος.

Να είστε πάντα αισιόδοξοι, χαρούμενοι και υγιείς. Καλοτάξιδο μήνα γεμάτο Φως, Ελπίδα και γαλήνιες θάλασσες.

“Παρόλο που γενικά ο Μάιος θεωρείται ο τελευταίος μήνας της άνοιξης, είναι στην ουσία το μέσο της ανθοφόρας αυτής εποχής αφού το καλοκαίρι δεν αρχίζει παρά δυο δεκαήμερα μετά το τέλος του, στις 21 Ιουνίου. Ο Μάιος είναι πράγματι «μήνας χαράς και λατρείας της βλάστησης, με δοξασίες και έθιμα διαχρονικού χαρακτήρα», όπως το παραδοσιακό πρωτομαγιάτικο στεφάνι, το οποίο στολίζει την πόρτα του σπιτιού μέχρι τις 24 Ιουνίου οπότε καίγεται στις φωτιές του Αϊ-Γιάννη.

Η ονομασία του Μαΐου ταυτίζεται με τη νύμφη Μαία, την ομορφότερη από τις κόρες του Άτλαντα (τις Ατλαντίδες) και μητέρα του θεού Ερμή. Οι λαϊκές προλήψεις θεωρούν τον Μάιο «μαγεμένο», γι’ αυτό αποφεύγονται οι γάμοι και οι σοβαρές εργασίες στη διάρκειά του, εξού και η παροιμία «Στον καταραμένο τόπο, τον Μάη μήνα βρέχει».

Όλοι οι λαοί, πάντως, την Πρωτομαγιά γιόρταζαν την ανθοφορία της Φύσης και την απαρχή των «καλών καιρών». Κι ενώ οι λαϊκές παροιμίες, όπως «Μάη μου, Μάη δροσερέ κι Απρίλη λουλουδάτε» και «ο Μάης έχει τ’ όνομα κι ο Απρίλης τα λουλούδια», προσπαθούν να μας επαναφέρουν στην τάξη, οι παιδικές αναμνήσεις δεν μας το επιτρέπουν. Κι έτσι συνεχίζουμε να τραγουδάμε: «Ο Μάιος μας έφτασε / εμπρός βήμα ταχύ / να τον προϋπαντήσουμε / παιδιά στην εξοχή».

Η Πρωτομαγιά, όμως, είναι επίσης συνδεδεμένη και με το εργατικό κίνημα: την Πρωτομαγιά του 1886 έγιναν οι μεγάλες διαδηλώσεις στο Σικάγο με αίτημα τα τρία οχτάρια: οχτώ ώρες εργασία, οχτώ ψυχαγωγία και οχτώ ύπνος. Στη χώρα μας, η απεργία των καπνεργατών του 1936 στη Θεσσαλονίκη βάφτηκε με αίμα, που καταγράφηκε στις εφημερίδες της επομένης με μια χαρακτηριστική φωτογραφία η οποία έδειχνε μια μάνα να οδύρεται πάνω από το σκοτωμένο παιδί της. Η φωτογραφία εκείνη ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο»: «Μέρα Μαγιού μού μίσεψες / μέρα Μαγιού σε χάνω…».”