Τσιμπιρλή Βίκυ

Ανάγκη

Ν’ ακουστεί, καθώς χάνεται

Τ’ ανέμισμα του φουστανιού,

αφήνοντας πίσω του,

την οσμή του καυσαερίου

και την εντέχνως εντοιχισμένη κραυγή!

Το στρίφωμα,

ν’ αποτινάζει ολοτρόγυρα,

τα απειλητικά τικ-τακ

του ρολογιού

και τη βουή του ανούσιου χρέους!

Κι εκεί,

στη στροφή του μεγάλου νερού,

ν’ απαλλαγεί η ψυχή,

απ’ το υφάδι του πολιτισμού,

και να παραδοθεί ολόγυμνη,

στ’ απολίτιστα κι αγενή,

κρωξίματα των γλάρων

και στα ακαλλιέργητα εικαστικά των αγρών…

Βίκυ Τσιμπιρλή