Κράτος κάθε ανομίας η Ελλάδα

Ποτέ δεν κατάλαβα πως γίνεται κάποιος καταπατητής. Ήμουν μικρό παιδάκι, όταν πηγαίναμε σε ένα θείο μου που καθόταν σε συνοικία του τερατόμορφου πλέον λεκανοπεδίου της Αττικής που γειτνίαζε με το Όρος Αιγάλεω. Το σπίτι του ήταν το τελευταίο πριν από το βουνό. Πάνω και πέρα από αυτό δεν υπήρχε τίποτα παρά μόνο τα σκοίνα τα θυμάρια και κάποια λιγοστά πεύκα. Τη Άνοιξη πηγαίναμε και μαζεύαμε πανέμορφα και ευωδιαστά λουλουδάκια. Τις προάλλες όταν έτυχε να περάσω από εκεί, τι να δω; Το σπίτι του θείου ήταν στο μέσον της πόλης. Το βουνό ολόκληρο είχε μετατραπεί σε πολιτεία. Μια άναρχη Πολιτεία που δεν είχε αρχή και τέλος.

Αυτό είναι μια καθαρή ιστορία καταπατητών, κερδοσκόπων, αδιαφορίας του κράτους, ίσως και κάποιων ταλαίπωρων αστέγων, και ότι άλλο θες να πεις ή να ονομάσεις προκειμένου να βγάλεις την ευθύνη πάνω από τον καθένα. Βέβαια το κράτος έδινε πάντα το «καλό παράδειγμα». Είχε τη φιλοσοφία του. Πάνω εκεί έχει στηριχτεί όλο το οικοδόμημα του Νεοέλληνα. Το ρητό «άρπαξε να φας και κλαίψε νάχεις», είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρο στον καιρό μας.

Ξέρετε, ακόμα και αυτοί οι μισθοί πείνας, που ανέκαθεν έδινε το κράτος στους κρατικούς λειτουργούς, λειτουργούσε λιγάκι με τα παραπάνω κριτήρια. Σου δίνω το θρυλικό «τρεις και εξήντα», και συ κοίταξε «όπως μπορείς» να βελτιώσεις τα οικονομικά σου. Κάτι δηλαδή σαν την Αρχαία Σπάρτη. Επιτρέπεται η «κλοπή», αλλά τιμωρείται σκληρά άμα γίνει αντιληπτή. Στη σημερινή φυσικά εποχή δεν υπάρχει και τιμωρία. Όλα μένουν όχι απλώς ατιμώρητα αλλά επαινούνται και από πάνω.

Έτσι με την πάροδο των αιώνων και με αγαστή συνεργασία και πλήρη σύμπλευση, οι πολίτες του Ελληνικού κράτους ταυτίστηκαν με κάτι περίεργα ιδανικά της φυλής. Ένα μέτρο γης καταπατά το κράτος; Δύο ο πολίτης. Μια παρανομία το κράτος; Δύο ή και τρεις ο πολίτης! Έρχονται και οι νομοθέτες και κάνουν τα στραβά μάτια για την κοινωνική δικαιοσύνη και έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι. Από την άλλη οι έχοντες και οι κατέχοντες, πάλι με τις πλάτες του κράτους, φεύγουν μακριά από τις φτωχογειτονιές που η καταπάτηση γίνεται με το μέτρο και πάνε σε άλλα καλύτερα μέρη, που η καταπάτηση γίνεται με το στρέμμα ή με το χιλιόμετρο.

Φυσικά και όλα τα άλλα τα επακόλουθα γίνονται ανάλογα. Μικρό αυθαίρετο στις λαϊκές συνοικίες, μεγάλη βίλα κάπου αλλού και η ζωή συνεχίζεται. Έχουν κτιστεί ρέματα, έχουν μπαζωθεί θάλασσες έχει γίνει το πάνω κάτω και κάποιοι ισχυρίζονται ότι όλα πάνε καλά. Μα και φυσικά πάνε καλά. Κανένας δεν έχει παράπονο.

Θα μου πείτε που τα θυμήθηκα όλα αυτά; Να ξέρετε βλέπω όλα αυτά τα οικοδομήματα των Ολυμπιακών Αγώνων που κτίστηκαν άρον άρον και σε οικόπεδα κρατικά ή μη, σε παραλίες, σε δάση και όπου αλλού ήταν πρόσφορο για το άρπα κόλα των τότε ημερών και που έχουν όλα αφεθεί στην τύχη τους και όσο νάναι στεναχωριέμαι. Ακόμα και αυτό το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού έχει γίνει αγνώριστο. Αντί να μετατραπεί σε πάρκο και να γίνει πνεύμονας πρασίνου έχει ήδη καταλήξει στα επιτήδεια χέρια αετονύχηδων και θα γίνει το έλα να δεις.

Αλήθεια, γιατί γίνονται όλα αυτά; Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο σοβαροί και υπεύθυνοι;