Χαλκιά – Στεφάνου Πόπη

Της Θάλασσας

Της ωκεάνιας μελωδίας σιωπηλοί ακροατές∙

σμιλεμένα τα βότσαλα στ’ ακρογυάλι∙

στη συμπαντική λήκυθο π’ αστραποβολεί το κύμα

τη σιγαλιά της θάλασσας γλυκανασαίνουν.

Μοσχολίβανο χριστιανικού συναξαριού

η μουσική της θλίψης απ’ τις εσχατιές του κόσμου.

Τις λύπες των μανάδων και των αδελφών

στο φουρτουνιασμένο πέλαγο της μοίρας

ασίγαστη αυλητρίδα το κύμα συνοδεύει.

Κι όταν ο ήλιος  μέσ’ απ’ τα γκρίζα σύννεφα

προβάλλει, πολύλαλο το χρύσωμά του∙

στο νερένιο χάδι του, οργισμένο τ’ απονέρι

μαλακά την όψη γαληνεύει.

Στην ακρογιαλιά το δάκρυ της βροχής

κι οι θυγατέρες τ’ Ουρανού με μουσικούς παλμούς

την πολιτεία τ’ ονείρου σαγηνεύουν.

Μαγεμένη η γοργόνα του παραμυθιού

στη γιορτινή συναυλία με τις ηλιακές αγκαλιές

τ’ αφρισμένα κύματα ακραγγίζει.

Τα πετεινά τ’ ουρανού απ’ του απείρου τη στράτα

στην πάχνη του νερού σεπτό προσκυνητάρι.

Με τ’ απαλό αγέρι ένας γλάρος κυρτώνει τα φτερά

και τ’ Απολλώνειο φως μ’ αμβρόσιο μύρο

στην ψυχή σαν λαμπερό δοξάρι φτερακίζει.

Μια θρυαλλίδα τεντώνεται και σιγοψιθυρίζει.

Γαληνάδα και ζαφείρια το ηλιοβασίλεμα

κι ατελείωτη χρυσόσκονη με βιολετιές ανταύγειες.

Στα σκοτάδια της ζωής αστροβολίδα

και φεγγοβόλος ήλιος το πορφυρό φεγγάρι.

Πετράδια της ακρογυαλιάς τις νύχτες τις φεγγερές

απ’ το λίκνο της ζωής ατίμητοι  ταξιδευτές

την άγκυρα της ελπίδας, τη χρυσή, του γυρισμού

που την καρδιά ολόγλυκα μερώνει.

Πόπη Χαλκιά – Στεφάνου