Λαουτάρης Εμμανουήλ

Τα ποιήματα που σούγραψα

Τα ποιήματα που σούγραψα, λέξεις αγάπης άδειες

για σένα που δεν τάβρες, ποτέ αληθινά,

κι αν σου φωτίσανε γλυκά, λίγες στιγμές σου μαύρες,

μαράθηκαν και σβήσαν, ενώ ήταν ζωντανά.

Τα ποιήματα που σούγραψα, βαθειά σ’ ένα συρτάρι

ξέρω, τα ’χεις φυλάξει, μακριά από το φως,

σου μίλησαν, δεν πίστεψες, πριν ο καημός σε πάρει

πως ήμουνα για σένα, και μάννα κι αδελφός.

Τα ποιήματα που σούγραψα, σαν βγεις στην παραλία,

ρίχτα στο πρώτο κύμα, τώρα πού ’ναι νωρίς,

ίσως δεν σούδωσαν χαρά, μόνο μελαγχολία

γι’ αυτό μην το διστάσεις, κάνε το, το μπορείς.

Τα ποιήματα που σούγραψα, γκρίζο βαρύ αμόνι

θα γίνουν αν θα μείνουν, έτσ’ είν’ αν το σκεφτείς,

κι αν τα διαβάσεις κάποτε, σαν τάβρεις κι είσαι μόνη,

δεν θάθελα να κλάψεις, ούτε να πικραθείς.

Εμμανουήλ Ι. Λαουτάρης

Από την ποιητική συλλογή

«Ζωγραφίζοντας με λέξεις»

Εκδόσεις Εριφύλη 2009