Θεοφάνους Κώστας

Μοναχός

Απελπισμένα – πόσο απελπισμένα!-

Καλεί το σύντροφό του απόψε ο γρύλος.

Φοβάται μη τ’ αστέρια τον πετροβολήσουν,

μήπως η νύχτα με τα νύχια της τον πνίξει,

κι όλο καλεί το σύντροφό του απελπισμένα

απόψε ο γρύλος.

Κ’ είναι το κάλεσμά του τόσο απόκοσμο

κ’ έχει τέτοιο παράπονο η φωνή του

που λες και θα ραγίσουνε τα δάκρυα

της σιγής.

Μα η παχιά γαλήνη μένει αδιάφορη

καθώς κοιμάται μες στη χούφτα του καλοκαιριού.

Και όλοι ξύνει με τα νύχια του το κρύσταλλο του σκότους

Και ροκανίζει με τα δόντια ου τα κάγκελα της μοναξιάς

κι όλο εκπέμπει εναγώνια μηνύματα

κι όλο καλεί το σύντροφό του απελπισμένα

ο γρύλος τα μεσάνυχτα.

Υποψιάζομαι

πως πάλι απόψε θ’ αγρυπνήσει

μοναχός.

Κώστας Θεοφάνους

Από την ποιητική συλλογή

«Το νήμα της ψυχής μου»