Χαλκιά – Στεφάνου Πόπη

Το λιβάδι

Σ’ ένα λιβάδι αφέθηκα

να σιγοπερπατήσω

μυριάδες οι μοσχοβολιές

αμέτρητες οι πίκρες,

χαμογελούν οι ασφοδελοί,

κεντρίζουν οι τσουκνίδες,

οι βάτοι ξεσαρκώνουνε

κι οι μαργαρίτες παίζουν.

Σ’ ένα λιβάδι αφέθηκα

να σιγοπερπατήσω

τραγούδια, γέλια και χαρές

και πέτρες και χαλίκια

γιορτάζουν τα κυκλάμινα,

καρφώνουνε τ’ αγκίλια,

παγίδες ο περίπατος

ανάμεσα στα σχίνα.

Σ’ ένα λιβάδι αφέθηκα

να σιγοπερπατήσω,

ματώνω με τ’ αγκάθια του,

μα ζω με στέρφα ελπίδα

να μαλακώσουν  οι πληγές

μ’ αγιόκλημα και κρίνα

μ’ αγέρι της βελανιδιάς

της κουμαριάς, του πεύκου.

Πόπη Χαλκιά – Στεφάνου