“Της Αναλήψεως σήμερα” (αναδημοσίευση)

Δεν ξέρω αν μπορείτε να το πετύχετε και σεις. Εγώ το τόλμησα και τα κατάφερα. Επέβαλα στον εαυτό μου να ονειρευτεί, όνειρο κατά παραγγελία!

Είχα μεγάλη ανάγκη αυτήν την περίοδο για κάτι καλό! Το σχεδίαζα μέρες. Μελέτησα κάθε του λεπτομέρεια. Δεν έπρεπε να μου ξεφύγει τίποτε. Μόνο ολοκληρωμένο θα το ένιωθα αληθινό!

Ξάπλωσα λοιπόν, και πριν καλά καλά με πάρει ο ύπνος, άρχισε να ξετυλίγεται το σενάριο. Κατέβαινα, λέει, μια καταπράσινη πλαγιά. Η Εύα έτρεχε μπροστά τραγουδώντας. Τι υπέροχη μελωδία!

Δεν ήξερα ότι τραγουδάει τόσο όμορφα!

Εγώ πήγαινα σιγά, δεν βιαζόμουν. Κοντοστεκόμουν κάπου κάπου χαϊδεύοντας τα φανταχτερά λουλούδια, που σκάλωναν στα πόδια μου. Ήταν ολάνθιστος ο τόπος. Στα δένδρα έβλεπα χιλιάδες πασχαλίτσες να κρέμονται, σαν λαμπάκια από τα φύλλα.

Το κελάηδισμα του κότσυφα ή η έντονη μυρωδιά της μέντας με ξύπνησαν. Όμως έκλεισα τα μάτια και συνέχισα πάλι το όνειρο.

Πλησίασα στο λιμανάκι. Μια βαρκούλα μας περίμενε. Τι θάλασσα ήταν αυτή! Να την πιείς στο ποτήρι. Και το ψιλό χρωματιστό βότσαλο στην αμμουδιά, λες και το παραγγείλαμε, ήμασταν ξυπόλυτοι βλέπεις.

Θεϊκό τοπίο! Ίδιος Παράδεισος!

Μόνο ένα μισοδαγκωμένο μήλο, πεταμένο στην άμμο, χαλούσε αυτήν την ομορφιά!

Ήταν ενοχλητικό. Ποιος αναιδής το τόλμησε;

Τράβηξα γρήγορα κουπί να απομακρυνθούμε. Να μην το βλέπουμε. Σιγά σιγά το χάσαμε από τα μάτια μας. Είναι υπέροχο να ταξιδεύεις και να αφήνεις πίσω σου τα ενοχλητικά σκουπίδια…

Μια άλλη μελωδία με ξύπνησε. Αυτή την φορά ήταν το ξυπνητήρι. Ημέρα εργάσιμη… γαρ!

Νίκος Καρβουνάς

Πνευμονολόγος