Ας ελπίσουμε ότι πρόκειται απλώς για μόδα
Στα χρόνια μας δεν είχαμε “Ημέρα του πατέρα” . Ούτε “Ημέρα της μητέρας” είχαμε. Είχαμε, όμως, την “Γιορτή της μητέρας!”.
Κάναμε ιδιαίτερη γιορτή στο σχολείο. Λέγαμε και τα γνωστά ποιήματα.
”Μάνα”, κράζει το παιδάκι, “μάνα” ο γιος και “μάνα” ο γέρος”, έλεγαν οι στίχοι του Γεωργίου Μαρτινέλλη, που τους μαθαίναμε όλα τα παιδιά “απ’ έξω κι ανακατωτά”…
Ήταν, όμως, μια άλλη κοινωνία. Δεν είχε ανάγκη “αναγνωρίσεως” ο πατέρας, ούτε της δικής του “ημέρας”. Η μητέρα ήταν το πρόσωπο που κέρδιζε, χωρίς αμφιβολία, με το σπαθί της την γιορτή της, τις πρώτες ημέρες του Μαΐου.
Και δεν υπήρχε παιδί που να μην πάει το μεσημέρι στην μητέρα του λίγα λουλούδια! Στο δικό μας το σχολείο, κάθε παιδί, στο “σχόλασμα” της ημέρας της μητέρας, έπαιρνε ένα μικρό “ματσάκι” με λουλούδια, τα οποία έδινε η διεύθυνση του σχολείου και τα παιδιά τα πήγαιναν σπίτι με μια ευχετήρια καρτούλα, που την έφτιαχναν μόνα τους, στο μάθημα της “Χειροτεχνίας”.
Τότε, στα σχολεία, διδασκόταν η “Χειροτεχνία”, αλλά και η “Ξυλοκοπτική”! Επειδή η Ελλάδα έβγαζε και τεχνίτες, όχι μόνον επιστήμονες.
Ο πατέρας, λοιπόν, ήταν εκείνος που εργαζόταν και “έφερνε το ψωμί στο σπίτι”. Ήταν, δηλαδή, ο εμφανώς εργαζόμενος, καθώς το 90% των Ελληνίδων μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ΄60 ή δεν εργαζόταν ή “δούλευε στο σπίτι”.
Όχι, δεν εννοούμε μόνο το “νοικοκυριό”. Υπήρχαν πολλές μοδίστρες, αρκετές κομμώτριες, οι οποίες δεν είχαν επιχειρήσεις, αλλά έραβαν ή χτένιζαν τις άλλες γυναίκες στο σπίτι τους! Ούτε “αποδείξεις”, ούτε “βιβλία”. Τίποτε απ’ όλα αυτά!
Δηλαδή είχαν και κουμαντάριζαν μια μικρή -μονοπρόσωπη- επιχείρηση, χωρίς μητρώα, χωρίς φόρο μισθωτών υπηρεσιών, χωρίς αριθμό φορολογικού μητρώου. Αλλά έφερναν χρήμα στο σπίτι, ίσως περισσότερο από όσο έφερνε ο “δουλευτής” άνδρας, ο οποίος, όμως εισέπραττε την δόξα και την τιμή.
Ήταν “ο νοικοκύρης του σπιτιού”, ήταν “η κολώνα του σπιτιού”, ήταν εκείνος που αργότερα, θα έπαιρνε την σύνταξη για να ζήσει το ζευγάρι. Τί να την κάνει την “Γιορτή του πατέρα”; Για εκείνον ήταν όλα “δόξη και τιμή”, που λέει ο λόγος…
Και η μητέρα, ήταν το “ασθενές φύλο”, ήταν “το κορίτσι του σπιτιού”, ήταν -στην ουσία- εκείνη που ανελάμβανε την τεράστια ευθύνη της ανατροφής των παιδιών, την καθαριότητα και την φροντίδα των μελών της οικογένειας. “Μας έχει όλους καλοπλυμένους και καλοσιδερωνένους”, επαιρόταν ο σύζυγος, που τις Κυριακές εύρισκε το ολοκάθαρο και “κολλαρισμένο” λευκό υποκάμισο και το καλοσιδερωμένο με το “σιδερόπανο” κοστούμι. Πώς να μην έχει η μητέρα την δική της “Γιορτή” και πώς ο άνδρας να μην αδιαφορεί για το αν υπήρχε ή όχι “ημέρα του πατέρα”;
Σήμερα, όμως, αλλάζουν τα “κόζια”, που λένε οι ναυτέλληνες.
Σήμερα η γυναίκα είναι απολύτως ίση, οι ευκαιρίες σχεδόν οι ίδιες και η οικογένεια τείνει να αλλάξει, καθώς οι ιερές -μέχρι πρό τινος- έννοιες “μητέρα” και “πατέρας” τίθενται υπό αμφισβήτηση στο πλαίσιο μιας σύγχρονης “νέας πραγματικότητας”, που θέλει να υπάρχουν “οικογένειες” με δυο “μπαμπάδες” ή δυο “μαμάδες”. Εξ ού και η “φούρια” για χωριστές “Ημέρες” και “Γιορτές”.
Ας ελπίζουμε ότι είναι απλώς “μόδα”…
Δημήτρης Καπράνος