Καρβουνάς Νίκος

Το “άριστα” εκείνου του γονιού

(γιορτή του πατέρα)

Εγώ έγραψα διαγώνισμα, αλλά ο πατέρας μου πήρε το “άριστα”!

Πρώτη Τάξη Γυμνασίου, Διαγωνισμοί Α΄ Εξαμήνου.

Όλο το βράδυ χιόνιζε. Το πρωί το ύψος του χιονιού ήταν πάνω από το γόνατο. Πώς θα πηγαίναμε από το Αρσένι μέχρι την Πετριά που ήταν ο Σταθμός; Ήταν μια απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων.

Και μετά, αν δεν είχε τραίνο; Αν είχε καθυστέρηση;

Κάποιοι γύρισαν στα σπίτια τους. Εμείς οι τολμηροί αποφασίσαμε να πάμε στον Σταθμό, και αν δεν περνούσε το τραίνο θα ακολουθούσαμε το γνωστό δρομάκι πλάι στις γραμμές, ποδαράτα.

Το κάναμε συχνά αυτό με τα ποδήλατα, παρ’ ότι ήταν στενό και επικίνδυνο.

Απαγορευόταν φυσικά, αλλά εξυπηρετούσε, επειδή λόγω ευθείας κερδίζαμε απόσταση και χρόνο.

Ποιος όμως θα συνόδευε ένα τσούρμο από παιδιά με τέτοια χιονοθύελλα;!

Προθυμοποιήθηκε ο πατέρας μου, και ξεκινήσαμε. Οι συγκοινωνίες είχαν διακοπεί. Οπότε πήραμε το δρομάκι της σιδηροδρομικής γραμμής. Μπροστά ο μπαμπάς μου, που άνοιγε τον δρόμο, και πίσω του εμείς, καμιά δεκαριά μαθητές.

Περπατούσαμε σιγά – σιγά, με δυσκολία. Ψηλαφητά θα έλεγα, γιατί το έδαφος είχε πολλές παγίδες. Είχαμε φάτσα και κείνον τον Καρατζόβα (Βοριά), που ξύριζε τα μάγουλα.

Η απόσταση που περπατήσαμε θα πρέπει να ήταν γύρω στα 7-8 χιλιόμετρα. Μας φάνηκαν ατέλειωτα. Όταν φτάσαμε στο Γυμνάσιο οι μισοί μαθητές είχαν παραδώσει το γραπτό τους και φεύγανε.

Ο Γυμνασιάρχης, σε συνεννόηση με τους άλλους καθηγητές, αποφάσισε να εξεταστούμε και εμείς στο ίδιο θέμα. Μας έβαλαν λοιπόν όλους σε μια αίθουσα, μη μας μαρτυρήσει κανείς κάτι, και όταν ζεσταθήκαμε και συνήλθαμε από την ταλαιπωρία, μας υπαγόρευσαν τα θέματα, που είχαν δοθεί και στους άλλους συμμαθητές μας.

Ο πατέρας μου πολύ διακριτικά αποχώρησε και επέστρεψε στο σπίτι. Και γω είχα τελειώσει το γραπτό και πήγαινα  να παραδώσω την κόλλα μου.

Εκεί άκουσα τον Γυμνασιάρχη και δυο άλλους καθηγητές να σχολιάζουν, “μπράβο σ’ κείνον τον γονιό που συνόδευσε τα παιδιά!”.

Ήθελα να μείνω εκεί, να ακούω τους καθηγητές να επαινούν εκείνον τον γονιό, εκείνον τον γονιό που δεν ήταν άλλος από τον πατέρα μου. Δεν με ενδιέφερε ο βαθμός που θα έπαιρνα στο μάθημα. Μου αρκούσε το “άριστα” που πήρε ο μπαμπάς μου.

Εκείνο το “μπράβο” του Γυμνασιάρχη ακόμη και τώρα, με κάνει να φουσκώνω από υπερηφάνεια.

Α ρε μπαμπά!

Νίκος Καρβουνάς

Πνευμονολόγος