Τσιμπιρλή Βίκυ

Πλημμυρίδες

Πάνω που έπαιρνα μιαν ανάσα,

κι έκανα τάματα στην αλήθεια

και στην αθωότητα,

μια πλημμυρίδα ένοχη,

μ’ έσπρωχνε πίσω στη στεριά…

Πες πως με ξέβραζε στα βράχια,

οικεία βράχια,

που ’ξερα όλα τα αιχμηρά τους σημεία,

και τις μικρές νεροσπηλιές τους,

σωσμένον και ζωντανόν μεν,

δυστυχισμένον και αταξίδευτον δε!

Τα μόνα που ναυαγούσαν χωρίς σωσμό,

κάθε φορά,

ήταν τα βήματά μου…

“Σπάραξα εχθές , που σ΄άκουσα να κλαις”,

της είχε πει,

μια φορά κι έναν καιρό,

μα στις πολλές φορές

και στους πολλούς καιρούς,

έφτιαχνε ακούραστα πλημμυρίδες…

Βίκυ Τσιμπιρλή