Κάσσης Μιχάλης

Σκιές

Έβλεπα ανθρώπινες σκιές

έβλεπα σπίκες και φωτιές

ανθρώπων μάτια

και πρόβαλλαν και χάνονταν

στου σοκακιού τα χαμοπόρτια

κι ήταν προγόνων οι ψυχές

κι ήταν του ίδρουτα διαμάντια

κι ήταν των αναστεναγμών καπνοί

του γδικιωμού, της πείνας και του μόχθου

το τέντωμα της αντοχής, της πίκρας, του πεισμάτου

άνυδροι εκεί να κρατηθούν χωρίς καζάντια

ελεύτερη για να ανοίξουν της γιστέρνας το ’δηγό

και τ’ αλωνιού κλειστή τη σκάλα

να μη σταλάει η κάμαρη

μη φλογερίσει η πόρτα

μη σβήσει η σπίθα της πατρίδας.

Μιχάλης Κάσσης

Από την ποιητική συλλογή

«Ποιώντας»