Το τραίνο της ζωής

Και αρχίζει το ταξίδι μας με συνταξιδιώτες που αποκαλούνται φίλοι, γνωστοί, συμμαθητές, γείτονες, κολλητοί.

Και πέφτουμε στην παγίδα να νομίζουμε ότι η ζωή μας είναι πολύ γεμάτη με τόσους ανθρώπους να μας πλαισιώνουν.

Συνεχίζεται η ζωή μας και αρχίζουμε να μεγαλώνουμε και να αλλάζουν οι προτεραιότητές μας.

Βλέπουμε ότι σιγά σιγά αρχίζει να αδειάζει το βαγόνι με τους συνοδοιπόρους μας.

Κάποιους τους διώξαμε εμείς και κάποιοι αποχώρησαν οικειοθελώς.

Όχι, δεν στεναχωριόμαστε.

Δεν θα μας λογοκρίνουν όλοι αυτοί, πιθανότατα ούτε και εμείς θα λογοκρίνουμε τους εαυτούς μας.

Απλά έτσι είναι τα πράγματα στην ζωή.

Δεν ταιριάζουμε με όλους, ας το αποδεχτούμε.

Έχουμε άλλους ηθικούς κανόνες, πρέπει και θέλω.

Συνεχίζουμε λοιπόν το ταξίδι μας χωρίς να ξέρουμε ότι στο βαγόνι μας προμηνύονται εκπλήξεις.

Αποφασίζουμε λίγο να σταματήσουμε τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις των δικών μας ανθρώπων.

Επιλέγουμε να σταματήσουμε για να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό και ανεφοδιασμό των καυσίμων μας.

Σταματάμε για λίγο την αμαξοστοιχία της ζωής μας.

Θεωρούμε πως ακόμα έχουν μείνει αρκετοί και δεν μας επηρεάζουν οι αποχωρήσεις τους.

Ξαναξεκινούμε και αντιλαμβανόμαστε ότι οι θέσεις δίπλα μας ολοένα και αδειάζουν.

Μα στην συνέχεια της διαδρομής προστίθενται μερικοί.

Όχι πολλοί. Ελάχιστοι.

Μόλις καταλάβαμε ότι κατέβηκαν από το βαγόνι όλοι αυτοί που πιστεύαμε ότι δεν θα φύγουν ποτέ και έδωσαν την θέση τους σε όλους αυτούς που δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα μας ακολουθήσουν.

Κοιτάζουμε τους συνταξιδιώτες μας και σκεφτόμαστε πόσοι λίγοι μείνανε και πόσοι από αυτούς είναι υποψήφιοι προς αποχώρηση.

Νιώθουμε αρχικά πανικό.

Νομίζουμε ότι τους έδιωξε η δική μας συμπεριφορά.

Θεωρούμε πως κάναμε λάθος.

Μα που πήγαν όλοι αυτοί, αναρωτιόμαστε.

Ρίχνουμ κλεφτές και γρήγορες ματιές γύρω μας.

Λίγοι έμειναν, το ξέρουμε.

Ας ησυχάσουμε όμως.

Δεν φταίμε εμείς, κανένας δεν φταίει.

Διαφορετικές προσωπικότητες, χαρακτήρες και αντιλήψεις. Διαφορετική ματιά στην ζωή. Άλλες οπτικές γωνίες.

Συνεχίζουμε με αυτούς τους λίγους που απέμειναν.

Αυτοί που δεν παραιτούνται από τους αγώνες που δώσαμε ή που θα δώσσουμε παρέα στο μέλλον.

Μετρημένοι στα δάχτυλα οι δικοί μας άνθρωποι.

Αφουγκραζόμαστε την αύρα τους.

Αισθητή και η παρουσία τους και η απουσία τους.

Χαμογελάμε πλέον αφού έχουμε αντιληφθεί ποιοι από όλους αυτούς κατέληξαν να είναι η «οικογένειά» μας.

Σταματήσαμε να φοβόμαστε αν αδειάσει κι άλλο το βαγόνι μας.

Και αν ξεκινήσαμε με πολλούς και καταλήξαμε με ελάχιστους να είμαστε ευτυχείς.

Λίγοι και καλοί.

Οι πολλοί κάνουν θόρυβο, μάτια μου… και δεν τον αντέχουμε άλλο.

Καλό ταξίδι στην μοναξιά και να μην φοβόμαστε!