Τα λουλούδια της νύκτας

Tου Χαράλαμπου Δρακάτου

Προέδρου

της Πολιτιστικής Ενώσεως Περάματος

Μα έχει λουλούδια η νύκτα; δηλαδή, δικά της, καταδικά της; και όχι τα δανεικά ημερήσια που περνούν το σκοτεινό δωδεκάωρο;

Και βέβαια έχει, πραγματικά, ευωδιαστά, πυκνόφυλλα λουλούδια η νύκτα. Όμορφα, πολύχρωμα που σμίγουν με την ήσυχη γαλήνη του σκοταδιού και τη φωνή του γκιώνη.

Για αυτά τα νυκτολούλουδα η αγάπη μας αξίζει να ‘ναι μεγαλύτερη από κείνη που δίνουμε σε αδέλφια τους που ανθούνε τη μέρα.

Μόλις ο ήλιος χαθεί από τον ορίζοντα και τα κλαδιά των δένδρων αρχίζουν να ρίχνουν τους φανταστικούς πολύκλαδους ισχίους των στη γη, τότε ξυπνούν τα νυκτολούλουδα κι ανοίγουν τα πέταλά τους.

Απάνω τους οι πρώτες της σελήνης ακτίνες παίζουν τρεμουλιαστές φωτοσκιάσεις στα φύλλα τους.

Θαυμάσιες εικόνες γεμάτες με τη δροσιά και τ’ άρωμα της νύκτας που λαμπιρίζανε τρεμοπαίζοντας σαν τα αστέρια και κάθε φορά που κουβεντιάζουν στης νύκτας τη σιγαλιά λένε πολλά μεταξύ τους.

Διηγούνται το ένα στο άλλο τις θλίψεις της ημέρας, αλλάζουν αχτίδες κι αρώματα, φωτεινά αντιφεγγίσματα κι αφήνουν να σμίξει η ψυχή τους με τη μεγάλη ψυχή του σύμπαντος κόσμου.

Τα νυκτολούλουδα αγαπούν τους ανθρώπους της νύκτας, τους δυστυχισμένους και η μυρωδιά τους είναι παρήγορη σαν τη βουή του ανέμου, σαν το μουρμούρισμα του νερού.

Ακούν το παράπονο του βοσκού που φλογερίζει. Χαμογελούν στα όνειρα της νέας κοπέλας και τεντώνουν τα φύλλα τους ν’ ακούσουν το τραγούδι του ποιητή.

Γίνονται τελεστές στη γαλήνη της νύκτας και τ’ άρωμά τους ιεροφάντης στην πολύτιμη αγκαλιά της.

Όλα της νύκτας τ’ αγαπούν, ζηλεύοντας τα θέλουν.

Κι ακόμα και τα έντομα τα σέβονται και δεν τ’ αγγίζουνε ποτέ με τα λεπτά του πόδια.

Βουίζουν και, γύρω τους περνούν, πετούν ανάλαφρα πάνω απ’ τα μπουμπούκια τους, αλλά εκεί πάνω τους να σταματήσουν δεν τολμούν, κι ούτε το θέλουν.

Όταν τα φυλλώματα στα δένδρα ριγούνε, θροΐζονται τα φύλλα στη νυκτερινή πνοή δροσιάς, όταν κελαρύζει το κρυστάλλινο ρυάκι, όταν οι εραστές όσοι μείνανε κουβεντιάζουν σιγανά, όταν οι ποιητές τραγουδούν, τότε η αιώνια χάρης της ζωής κάνει τα νυκτολούλουδα τα πέταλα ν’ ανοίγουν.

Τα χτυποκάρδια, οι πόθοι, οι ψίθυροι, τα τραγούδια, τ’ αρώματα, οι πνοές, το φύσημα τ’ αγέρα, όλα μαζί τους ταιριαστά πλανόνται στον αιθέρα, σαν βραδυνές δροσοσταλιές.

Μόλις όμως η πρώτη του ήλιου ακτίνα φωτίσει τη γη, τα νυκτολούλουδα κλείνουν σφικτά τα πέταλά τους, και φυλάνε ζηλιάρικα μέσα στα μπουμπούκια τους το υγρό διαμάντι που τους άφησε δώρο ατίμητο η νυκτερινή δροσιά.

Με την ίδια στοργή κλείνει κι η κόρη, κι ο ποιητής, μεσ’ στης καρδιάς τα βάθη το θησαυρό της αγάπης και των ονείρων που βρήκαν ύστερα από πολύμοχθο ρεμβασμό.