“Ξημέρωνε του Προφήτη Ηλία και τότε” (στη μνήμη του Γιάννη Τασιού)

Γιάννη καταλαβαίνω, αύριο θα έχεις “άλλα” και δεν θα μπορείς να με ακούσεις, γι’ αυτό σου διαβάζω από σήμερα κάτι που έγραψε ο Milan Kundera για την φιλία.

Είμαι σίγουρος πως θα σου αρέσει, ταυτίζεται εξάλλου τόσο πολύ με τις δικές σου απόψεις:

«Η φιλία είναι απαραίτητη στον άνθρωπο για την καλή λειτουργία της μνήμης του. Το να θυμόμαστε το παρελθόν μας, το να το κουβαλάμε πάντοτε μαζί μας, είναι ίσως ο αναγκαίος όρος για να διαφυλάξουμε, όπως λέμε, την ακεραιότητα του εγώ μας. Για να μη συρρικνωθεί το εγώ μας, για να διατηρήσουμε τον όγκο του, πρέπει να ποτίζουμε τις αναμνήσεις σαν τα λουλούδια στη γλάστρα, κι αυτό το πότισμα απαιτεί τακτική επαφή με τους μάρτυρες του παρελθόντος, δηλαδή με τους φίλους. Οι φίλοι είναι ο καθρέφτης μας “η μνήμη μας”, το μόνο που απαιτούμε από αυτούς είναι να γυαλίζουν κάπου κάπου τον καθρέφτη για να μπορούμε να κοιταζόμαστε μέσα.

Εμένα όμως σκασίλα μου τι έκανα στο γυμνάσιο! Αυτό που ήθελα πάντα, από τότε που ήμουν πολύ νέος, από τότε που ήμουν παιδί ίσως, ήταν τελείως διαφορετικό: τη φιλία σαν κάτι που υψώνεται πάνω από όλες τις άλλες αξίες. Μου άρεσε να λέω: μεταξύ αλήθειας και φίλου επιλέγω πάντοτε τον φίλο. Το έλεγα σαν πρόκληση, αλλά το σκεφτόμουν σοβαρά…

Για μένα η φιλία ήταν απόδειξη ότι υπάρχει κάτι πιο ισχυρό από την ιδεολογία, από τη θρησκεία, από το έθνος…»

Καρντάσι κοιμήσου ήσυχος, εμείς εδώ κάτω γυαλίζουμε πολύ τακτικά τον καθρέφτη μας…

Νίκος Καρβουνάς

Πνευμονολόγος