Η Μαγεία των εποχών
Τις μέρες αυτές του Φθινοπώρου, μας πληροφορούν από τη μακρινή Ιαπωνία, χιλιάδες κάτοικοι των πόλεων καταφεύγουν στην ύπαιθρο, για να νιώσουν και κατά κάποιο τρόπο να γευτούν, τη χαρά και το δράμα της αλλαγής των εποχών. Η μετάβαση από τη μια περίοδο στην άλλη θεωρείται κατάλληλη για βαθιά περισυλλογή και επαρκή περίσκεψη. Βλέπουμε τα φύλλα, το ένα μετά το άλλο, να αιωρούνται ανάλαφρα και να αφήνονται στο κενό, μ’ ένα αρμονικό, ελαφρό ψίθυρο, που στροβιλίζεται χαρούμενα στην καρδιά μας και χαλιναγωγεί τα πάθη μας.
Η σημερινή ζωή είναι τόσο στιγμιαία και εφήμερη ώστε ακόμη και αυτή η απλή παρουσία των δένδρων δίνει ένα δικό της ξεχωριστό και ελπιδοφόρο μήνυμα. Η ψηφιακή, κομπιουτεραρισμένη και πλήρως καλουπαρισμένη, σύγχρονη διαβίωση, αφήνεται ελεύθερη, στις ιερές στιγμές της εναλλαγής και της προσαρμογής της φύσης, να φανταστεί κάτι ωραιότερο και καλύτερο, για την αυριανή μέρα.
Εμείς οι άνθρωποι, σταθήκαμε εντυπωσιασμένοι από τον ερχομό της νέας χιλιετίας, όμως υπάρχουν δένδρα που έχουν δει τις χιλιετίες να έρχονται και να φεύγουν, χωρίς να αποτυπώνεται πάνω τους το παραμικρό. Οι εποχές επαναλαμβάνονται ασταμάτητα και αυτά μένουν αναλλοίωτα, μ’ ένα χαμόγελο ευδαιμονίας στα κλαδιά, να θυμίζουν την ουσιαστικότερη πλευρά της ύπαρξης.
Ο πλάτανος του Ιπποκράτη, στην Κω, στέκεται όρθιος και σκιάζει με φροντίδα, τον ίδιο ακριβώς χώρο που κάλυπτε και τότε, όταν ο μεγάλος γιατρός δίδασκε και γιάτρευε. Και ενώ στην Ιαπωνία οι κάτοικοι μαγεμένοι εξέρχονται από τις πνιγηρές πόλεις, για να θαυμάσουν αυτό το μικρό και ταυτόχρονα μέγα γεγονός της αναζωογόνησης, εδώ στην Ελλάδα, η φύση βιάζεται καθημερινά και στέκεται το αιώνιο εξιλαστήριο θύμα της άκρατης εκμετάλλευσης και της καταστροφικής ανθρώπινης μανίας.
Τα δένδρα τείνουν να αποκτήσουν μουσειακό χαρακτήρα και ολοένα και γρηγορότερα αποψιλώνεται η Ελληνική ύπαιθρος, με όσα αρνητικά επακόλουθα έχει αυτό το σοβαρό γεγονός. Πράγμα που δυστυχώς ζήσαμε κατ’ επανάληψη με τις τελευταίες βροχούλες (ακραία καιρικά φαινόμενα τις ονομάσαμε). Οι ώρες περισυλλογής έχουν σταματήσει να υπάρχουν και η κενότητα της πνευματικής ενασχόλησης εκμηδενίζει σιγά – σιγά τις όποιες θετικές αξίες ανευρίσκονται αναπάντεχα.
Όλοι επιζητούν την μετάβαση στην εξοχή, πλην όμως όχι για να θαυμάσουν την χαρά και την ομορφιά της αμόλυντης γης, κάτι που τους στερεί η παγερή παραμονή στις αφιλόξενες πόλεις. Ως πρωταρχικός σκοπός για την έξοδο, από την πόλη, τίθεται ή επιτυχία και η απόλαυση ενός ξεχωριστού γεύματος. Το φυσικό κάλλος της περιοχής θα μετρήσει πολύ λιγότερο. Πολλές φορές μάλιστα και καθόλου. Αναλώνεται η έκφραση της όποιας συμπάθειας, για την καταστροφή του περιβάλλοντος, σε συνεχείς αναφορές, μέσα από στυλιζαρισμένες εκπομπές τηλεοράσεων, και αλλεπάλληλα «βαθυστόχαστα» και «βαρύγδουπα» άρθρα εφημερίδων και περιοδικών.
Κανείς όμως δεν πείθεται ότι τα γραφόμενα αποτελούν δείγμα ειλικρινούς και δυναμικής προσπάθειας για αναστροφή του όλου αρνητικού κλίματος. Μέσα σε αρχαίους ελαιώνες, πλάι ή και πάνω, στα μονοπάτια που περπάτησαν και δίδαξαν ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας ή ο Σωκράτης, ορθώνονται τα κακόγουστα κατασκευάσματα της σύγχρονης σκέψης. Ποδοπατείται ανίερα, όχι μόνο η Ιστορία και ο Πολιτισμός αλλά και η ίδια η ανάσα της πόλης.
Όταν πριν από 150 και πλέον χρόνια μια γέρικη βελανιδιά, στην Αγγλία, έπεσε κάτω, λαβωμένη από το χρόνο, κηρύχθηκε Εθνικό πένθος. Δεν ήταν η αξία, αυτή καθαυτή, ενός δένδρου που εκτιμήθηκε. Αποτιμήθηκε η χαμένη ομορφιά και η χάρη. Το κάλλος και η γαλήνη. Μετρήθηκε η ανυπέρβλητη αρετή ενός κόσμου που στέκεται σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα δίπλα μας. Επιβραβεύτηκε η προσφορά ενός αφανούς προστάτη, που προσπαθεί να κάνει πράξη τα όνειρά μας. Ήταν η ανθρώπινη αντίληψη του χρόνου, που αναλογίστηκε την ασημαντότητά της και υποκλίθηκε.