“Κασελάκι, φάλτσος συνειρμός”

Στην αρχή εμφανίστηκε ένας πιτσιρικάς με ένα κασελάκι μπροστά στο στήθος, πουλώντας σπόρια σε χάρτινα χωνάκια.

Ήταν πιασμένο από τις δύο άκρες με μια πέτσινη ζώνη, που την είχε περασμένη στον λαιμό του.

Τις επόμενες ημέρες τον μιμήθηκαν κι άλλοι. Κι έπειτα ακόμη πιο πολλοί.

Έτσι καθιερώθηκαν ως μικροπωλητές και έβγαζαν το χαρτζιλίκι τους.

Οι πιο στιβαροί γέμιζαν το κασελάκι με πολύ εμπόρευμα, γιατί δεν ήθελαν να χάσουν χρόνο πηγαίνοντας στο σπίτι για ανεφοδιασμό.

Όμως το σημάδι στον σβέρκο από την ζώνη μαρτυρούσε το ζόρισμα.

Στο γήπεδο και στην βόλτα της Κυριακής τα σπόρια και τα φυστίκια ήταν η απόλαυση μικρών και μεγάλων.

Κάθε λεπτό άκουγες και μια διαφορετική φωνούλα: “σπόρια, φυστίκια, πασατέμπο”.

Ο κόσμος ψώνιζε απ’ όλους.

Και αφού η λέξη πασατέμπο στα ιταλικά σημαίνει “περνώ το χρόνο μου, passo + tempo”, πέρναγε ο καιρός για όλους ευχάριστα.

Ώσπου ένα απόγευμα εμφανίστηκε το τρίτροχο καρότσι, με τον μεγάλο πάγκο που τον φώτιζε ένα λουξ.

Της Παναγιάς τα μάτια είχε ο πάγκος. Έβλεπες τα ξηροκάρπια και δεν μπορούσες να αντισταθείς.

Το κυριότερο όμως ήταν το σλόγκαν του πωλητή, που θα το ζήλευε και ο καλύτερος διαφημιστής: “ένα τσουβάλι φυστίκια ένα φράγκο”.

Όλοι έτρεχαν να πάρουν ένα τσουβάλι, που εν τέλει ήταν μια σακουλίτσα με ζεστά φυστίκια.

Σε δυο Κυριακές οι πιτσιρικάδες με τα κρεμασμένα κασελάκια στον λαιμό είχαν εξαφανιστεί.

Τι σου είναι το σλόγκαν!