Θα μεθύσω

Σε αγαπώ μωρέ ιτιά

και πάντα στη σκιά σου

έρχομαι να μοναχιαστώ

ν’ ακούσω τη μιλιά σου.

Τα φύλλα σου φεγγοβολούν

λάμπουν και δε λαθεύουν

γιατί καθημερνά ακούν

και ώτα δε θωπεύουν.

Ένα φλιτζάνι με καφέ

εκεί στο τραπεζάκι

απολαμβάνω ήσυχα

και με πολύ μεράκι.

Μονολογώ και δάκρυα

τα μάτια πλημμυρίζουν

από υπέρτατες χαρές

που το μυαλό δροσίζουν.

Τι αγαλλίαση είν’ αυτή

ωσάν το μέλι ρέουν

όσα διδάσκεις βρε ιτιά

τα πάντα κατακαίουν.

Γιάννης Κανατσέλης