Κρίσεις και σχόλια στη βιογραφική αναφορά του Σπύρου Σουκαρά

Tου Χαράλαμπου Δρακάτου

Προέδρου Πολιτιστικής Ενώσεως Περάματος

Προσφάτως ήλθε στο φως το βιβλίο «Προσπάθησα» του αγαπητού φίλου και συμπολίτου Σπύρου Σουκαρά όπου με μεστά, σταράτα και αληθινά λόγια διαζωγραφίζει την πορεία της ζωής του.

Κατ’ εμέ εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία πέρα από τα χρονικά στάδια και γεγονότα που σημάδεψαν την παρουσία του στον κόσμο το μπαλκόνι είναι οι βαθύτερες ιδέες και αρετές που στηρίζουν και κατευθύνουν τη θέληση και τους αγώνες του.

Η βαθιά, ενεργός και πάλλουσα αγάπη για τους γονείς και οικείους του συνιστά τείχος ακαταμάχητο και λιμένα αχείμαστων της ζωής του, συνιστών δε τούτο μείζον παράδειγμα δι’ όλους.

Περιγράφονται λεπτομερείς σχέσεις που φωτίζονται από την εσωτερική ακτινοβολία του περισσεύματος της αγάπης του.

Αγάπησε σαν άνθρωπος και την ιδιαιτέρα πατρίδα του την Μάνη, γιατί ήταν δεμένος με το χώμα της, όπως οι γέρικες ελιές του πατέρα του και του παππού του.

Αλλά αγάπησε εξίσου και το Πέραμα την πόλη της εργατιάς που μεγάλωσε, γιατί ένοιωσε πως η ρίζα όλων των αρετών του ανθρώπου είναι η ελευθερία της σκέψεως της θελήσεως.

Δύσκολη αυτή η αρετή της ελευθερίας, γιατί χρειάζεται έναν άτρομο οιακοστρόφο (πηδαλιούχο, κυβερνήτη) να την διαφεντεύει και να την δαμάζει. Χρόνια έσκυψε ο Σπύρος Σουκαράς αγωνιζόμενος στο λαογραφικό σύλλογο Άγιος Νικόλαος – το κατωπάγγι της Μάνης, που ο ίδιος ίδρυσε, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες.

Είχε την αρετή της συλλογικής προσπάθειας, της κοινωνικής τάξεως, της πειθαρχίας στον νόμο, που είναι αχώριστη από την πολιτική ελευθερία. Διαποτισμένος από κοινωνική αντίληψη, δημοκρατική αλληλεγγύη και χριστιανική ευαισθησία, επιχειρούσε αδιάκοπα μια ιχνηλασία στο χώρο του πολιτισμού και της πολιτικής γενικότερα.

Γύρω απ’ αυτήν αρετή, την αγέραστη ψυχική δρυ, τυλιγόταν και η δημοκρατική συνδικαλιστική σκέψη που τον ανέβασε σε υψηλές διοικητικές επάλξεις.

Γι’ αυτό επερίσσευαν πολλάκις οι εναντίον, του μύδροι. Αλλ’ αυτός τους αντιπαρερχόταν με αδιαφορία. Διότι ήξερε, ότι όλα αυτά είναι περαστικά, και ότι όλες αυτές οι ευτυχώς από ελαχίστους κατά της δημοκρατικής συνδικαλιστικής αντιλήψεως και ενεργείας βακχείες (=ασχήμιες), δεν είναι παρά αυτό που ο Πλάτων ονόμαζε «θνητή φλυαρία» και ο Θουκυδίδης χαρακτήριζε «ενύπνια των νοσούντων» (= αρρωστημένα όνειρα).

Πόσες φορές, ο Σπύρος Σουκαράς δεν ύψωσε το πολιτικό του ανάστημα για λύση των προβλημάτων του Περάματος, αλλά και τον καημό του για όσα συνέβαιναν. Και κάθε φορά εξέφραζε το ελεύθερο δημοκρατικό του πνεύμα απότοκο της συνειδήσεώς του.

Ο Σπύρος άνηκε και ανήκει στους δυνατούς, σ’ αυτούς που οχυρωμένοι πίσω από τη πίστη τους μπορούν και αντιδρούν σ’ ότι δεν είναι ο κόσμος που οι ίδιοι θέλουν να ζουν. Σ’ ότι δεν είναι αλήθεια και πίστη τους.

Πίστευε και πιστεύει στο διάλογο ως δημοκρατικό μέσο επικοινωνίας, μα πάντοτε εν αληθεία, προστατεύοντας το ομοούσιο και αναφαίρετο της ουσίας των πραγμάτων.

Ο Σπύρος ήξερε κάθε φορά και σε κάθε κατάσταση τον εαυτό του. Σταθερά και επίμονα επιδίωκε ότι είχε σχεδιάσει. Στοιχεία που εκόσμησαν τη συνδικαλιστική του παρουσία στις τάξεις των ΗΣΑΠ.

Εκατό φωνές και αν του έλεγαν πρωί, μεσημέρι και βράδυ, ότι έχουμε κι άλλες προτάσεις και λύσεις, εκείνος σκέπαζε όλες τις άλλες με τη δύναμη της λήθης που παρήγαγε η ισχυρή θέλησή του.

Δεν ξεγελιόταν με τίποτα, πέρα απ’ αυτό που είχε ο ίδιος στοχεύσει. Αυτό και πίστευε, τίποτε περισσότερο ή λιγότερο.

Ήταν συνεπώς αληθινός ολοκληρωμένος άνθρωπος, με κατασταλαγμένες πεποιθήσεις και με βεβαιότητα ότι βρίσκεται στο σωστό δρόμο και το σπουδαιότερο δεν ενοχλείτο από τον έλεγχο συντρόφων και προϊσταμένων που κάποτε γινόταν σκληρός επιδιώκοντας να τον ραΐσουν.

Δεν ενοχλείτο, αλλ’ αντίθετα τον επεδίωκε μάλιστα, δοκιμάζοντας την αντοχή των ιδεών του και έβγαινε πιο δυνατός και πιο απρόσβλητος από τη δοκιμασία.

Θεωρούσε απαραίτητο τον αδιάκοπο έλεγχο, στα υψηλά πόστα που η ικανότητα, ευφυΐα και εντιμότητα τον έφερε, και ανακάλυπτε κάθε μέρα τον εαυτό του να κράτα στέρεη την εσωτερική του θεμελίωση, την πολιτική και την εργασιακή του κοινωνία.

Διέθετε – τούτο προκύπτει ξεκάθαρα απ’ τη βιογραφία του ολόκληρο οπλοστάσιο δύναμις, και όχι μόνον δεν απέφευγε τη μάχη αλλά άνοιγε διάπλατα τη πόρτα του αγώνος, του κάθε αγώνος, γιατί πίστευε πως ό,τι προβάλλει προέρχεται από τα εσώτατα της ψυχής του και έχει αξία και δύναμη και αντοχή.

Προετοιμασμένος για κάθε είδος αγώνα, είχε την αρετή να ξεχωρίζει και να γίνεται συνειδητός πολίτης με δικαιώματα που κανείς δεν μπόρεσε στον μακρύ εργασιακό, πολιτικό και κοινωνικό του βίο να του τα αφαιρέσει.

Για τούτο και αξίζει στον Σπύρο Σουκαρά, δικαιωματικά ο δημόσιος κοινωνικός έπαινος.