“Ένας εαυτός απ΄ τα παλιά”

Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι αν κουβαλάω από τα μικράτα μου τον ίδιο εαυτό.

Εκείνον που πίστευε, ότι κόσμος θ’ αλλάξει και θα να γίνει καλύτερος.

Που πίστευε στα οράματα των ποιητών,

“Ότι τις πιο όμορφες θάλασσες δεν τις έχουμε ακόμα ταξιδέψει”.

Εκείνον τον εαυτό που ήταν ασυμβίβαστος. Που ήθελε την “αλλαγή εδώ και τώρα”.

Σε όλη την νιότη πορεύτηκα μαζί του ελπίζοντας. Ο καιρός όμως περνούσε, η αλλαγή καθυστερούσε, και oι απογοητεύσεις διαδέχονταν η μία την άλλη.

Το λάβαρο της επανάστασης ούτως ή άλλως είχε ξεθωριάσει…

Στην συνέχεια ο εαυτός, φορώντας τα ρούχα του “πραγματισμού”, αγόρασε λίγο χρόνο ακόμη. Στο τέλος απογοητευμένος το πήρε απόφαση, και δήλωσε παραίτηση.

Η αλλαγή είναι ουτοπία;

Όλα είναι ματαιότης!

Έτσι, πέρασε στην απραξία.

Άλλωστε συμφωνούσε και ο Γκάτσος σ΄ αυτό, “αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ”!

Τα τελευταία χρόνια έχουν πληθύνει μέσα μου σκέψεις ακαταστάλλακτες.

Νιώθω να παρακολουθώ έναν αγώνα διελκυστίνδας ανάμεσα στην ελπίδα και στην απογοήτευση.

Χθες συνάντησα έναν φίλο.

Κουβεντιάσαμε για την επικαιρότητα. Σε γενικές γραμμές συμφωνούσε μαζί μου.

Είπε όμως και κάτι άλλο ο Κωνσταντίνος:

“Εντάξει δεν θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, αν όμως μείνουμε άπραγοι μήπως αλλάξει προς το χειρότερο;”.

Ειλικρινά, δεν μου πέρασε από το νου αυτό το ενδεχόμενο. Ξεβολεύτηκαν οι σκέψεις μου.

Ερχόταν τώρα να προστεθεί και το στοιχείο της βαθιάς οπισθοχώρησης. Αργότερα θυμήθηκα τα “κεκτημένα”.

Εκεί με ειρωνεύτηκε ο παλιός μου εαυτός:

“Ποια κεκτημένα καημένε!”.

Ξάπλωσα προβληματισμένος. Σκέψη στην σκέψη το παρατράβηξα. Πήγα στην άλλη άκρη.

Ρε λες να οδηγηθεί ο κόσμος τόσο πολύ πίσω; Ρε λες να δούμε πάλι δούλους με αλυσίδες;

Πάσχιζα να διώξω αυτή την μαυρίλα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Δηλαδή ο αγώνας στο εξής θα είναι να εξασφαλίσουμε το σημειωτόν μας; Για να παραμείνει η ζωή μας τουλάχιστον όπως είναι; Δεν υπάρχει ελπίδα για λίγη πρόοδο;

Ένιωθα την γροθιά του Κάσιους Κλέι στο κρανίο μου!

Ήταν αρκετά αργά, πολύ μετά τα μεσάνυχτα, τότε που κυκλοφορούν οι εφιάλτες…

Το πρωί έψαχνα στα πόδια μου σημάδια από αλυσίδες…

Σήμερα στην διελκυστίνδα κέρδιζε έδαφος η άποψη, ότι προλαβαίνουμε να σώσουμε πολλά! Δεν χάνονται όλα στην στιγμή. Μπορούμε για κάτι καλύτερο. Δεν παραδινόμαστε αμαχητί.

Και στο τέλος τέλος, δεν έχουμε ορκιστεί να είμαστε δυστυχισμένοι.

Να είσαι καλά Κωνσταντίνε που με ταρακούνησες!

Νίκος Καρβουνάς

Πνευμονολόγος