Ελεύθερη Άποψη…ΤΑ ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ…
Ο θάνατος, απασχόλησε τον άνθρωπο από καταβολής της δημιουργίας του.
Χιλιάδες ταφικά ευρήματα, απασχολούν κατά καιρούς, τους ειδικούς, με την κοινή γνώμη να μένει κάθε φορά εμβρόντητη, ωσάν να ήταν όσοι πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη, εδώ κι εκατομμύριά χρόνια, ηλίθιοι, επειδή πέθαναν, ενώ οι σημερινοί «ένοικοι» της γης είναι ευφυέστεροι! Χιλιάδες Μουσεία ανά την υφήλιο, φιλοξενούν τις περιουσίες ανόητων, που τάφηκαν με τα χρυσαφικά τους…
Χιλιάδες «ειδικοί», ερευνούν σχετικά με την ηλικία του ανθρώπινου είδους, αναπτύσσοντας θεωρίες, που είτε εφευρέθηκαν πάνω σε καναπέδες, είτε αποτέλεσαν καρπούς έρευνας, συνεχώς καταρρίπτονται από τις επόμενες. Φληναφήματά και φανφάρες, σταδιακά ισοπεδώνονται, ενόσω κάθε μικρός ανθρωπάκος, θεωρεί ότι ο κόσμος χωρά στα όρια της πεπερασμένης νοημοσύνης του…
Θεσμοί και αρχές, ήθη και επιστήμες αναθεωρούνται και εξελίσσονται, αλλά ο πλανήτης, φαίνεται ότι έχει τις δικές του ισορροπίες, ενώ ο μόνος, που απειλείται με αφανισμό, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, από τα έργα του.
Αυτό το φοβερό θηρίο, που κάθε τόσο, θυσιάζει νιάτα σε πολέμους, προκειμένου να ανακαταταγεί ο πλούτος κατά το δοκούν των επικυρίαρχων. Οι δούλοι, θυσιάζουν τα παιδιά και τις μικρές περιουσίες τους, για το συμφέρον της εκάστοτε ολιγαρχίας. Μιας χαμαιλεόντειας ολιγαρχίας, που μεταλλάσσεται, αλλάζει ύφος, πρόσωπο, αριθμούς, ονόματα, μαριονέτες, πολιτεύματα, μονίμως πίσω από το μαύρο παραβάν, που θυμίζει μαύρο θέατρο της Πράγας.
Μια θεοποιημένη δημοκρατία, ένας αέναος πολιτικός τζόγος, όπου όλοι συμμετέχουν δήθεν, αλλά ένας κερδίζει κάτι παραπάνω από ολιγαρκή επιδόματα πείνας και μιζέριας.
Ένας λαός, ικανοποιημένος να ζει μέσα στην αστυφιλία, τη διαπλοκή, την αποξένωση από το φυσικό του περιβάλλον. Ένας φαρμακομανής λαός, που ολημερίς, φροντίζει δήθεν την υγεία του καταναλώνοντας φάρμακα, πίνοντας τοξικά, τρώγοντας τοξικά, ζώντας μέσα από οθόνες.
Το πλέον γνωστό νεκρομαντείο της αρχαιότητας, ευρισκόταν στις βορειοδυτικές όχθες της Αχερουσίας λίμνης, που δημιουργείτο στη σμίξη του ποταμού Αχέροντα, με δύο μικρότερους ποταμούς τον Πυριφλεγέθοντα και τον Κωκυτό. Εκεί ευρισκόταν η πύλη για τον Κάτω Κόσμο. Ο Ορφέας, ήτο γνωστός ως μέλος του πληρώματος της Αργούς, ιερέας και από τους ολίγους, που είχαν επιτύχει κάθοδο στον Άδη και επιστροφή. Από τον Κάτω Κόσμο, είχε επιχειρήσει να φέρει πίσω την αγαπημένη του Ευρυδίκη, αφού γοήτευσε τον Πλούτωνα με τη μουσική του. Δεν τήρησε όμως τον όρο του Πλούτωνα, να μην γυρίσει να τη δει κατά τη διάρκεια της διαδρομής, προς τον πάνω κόσμο…. Σαν τη γυναίκα του Λωτ, που είδε την καταστροφή στα Σόδομα κι έχασε την ευκαιρία να διασωθεί… Έτσι, η Ευρυδίκη επέστρεψε στον Άδη και ο Ορφέας έμεινε πίσω στη γη, απαρηγόρητος.
Ο Όμηρος, αφιέρωσε ολόκληρη Ραψωδία, την περίφημη Νέκυια, προκειμένου να περιγράψει, την επίσκεψη του πολυμήχανου Οδυσσέα στον Άδη. Εκεί χαρακτηριστικά, έπρεπε να προσφέρει αίμα, προκειμένου να τον αναγνωρίσουν οι νεκροί, όπως η μητέρα του Αντίκλεια, πρακτική, που τηρούσαν στα νεκρομαντεία…
Σήμερα, η Αχερουσία λίμνη, η πύλη του Άδη, έχει αποξηρανθεί, από τη δεκαετία του 1950.
Παρά τις τεράστιες διαφορές με την Χριστιανική Θρησκεία μας, όπου η αναίμακτη θυσία του Σωτήρος Χριστού, κατήργησε τη βαρβαρότητα της προσφοράς αιματηρής θυσίας σε χθόνιες θεότητες, είναι χαρακτηριστική η προσπάθεια του αρχαίου κόσμου, να διδάξει μέσα από καθαρμούς και «εξοικείωση» με το υγρό έδαφος στον προσερχόμενο σε ιερούς χώρους, όπως τα Μαντεία, τη ματαιότητα του πρόσκαιρου βίου και της προσκόλλησης στα εγκόσμια. Είναι χαρακτηριστικές, ορισμένες ομοιότητες του αρχαίου τελετουργικού, με σημερινά ταφικά έθιμα, όπως το σπάσιμο του πιάτου με το σιτάρι στα τριήμερα, όπως συνηθίζεται σήμερα. Αλλά και οι νηστείες, στις οποίες υποβάλλονταν οι τότε πιστοί προκειμένου να εισέλθουν στα ενδότερα, μέσα από ψυχαναγκαστικό περιβάλλον δαιδαλωδών διαδρομών στα βάθη της γης, όπως συνέβαινε και κατά τη μύηση στα Ελευσίνια Μυστήρια.
Δεν μπορώ να ερμηνεύσω, την ψυχική διάθεση, που με οδήγησε σήμερα, να ταυτίσω τις σημερινές εκλογικές διαδικασίες, με τα αρχαία νεκρομαντεία, που εκφράζουν την ανάγκη, να αναζητήσει κανείς τις ρίζες αλλά και την κατάληξή του, μέσα στη γη.
Αυτή τη γη, την τόσο περιφρονημένη σήμερα, Τη γη, που μας τρέφει, μας φιλοξενεί, μας δέχεται νεκρούς, μας ταξιδεύει στο σύμπαν.
Ζω σε μια χώρα, που παράγει στείρα πολιτική, πολιτική συζήτηση, πολιτικούς αναλυτές, managers, πολιτευόμενους και πάσης φύσεως υπαλλήλους αμφιβόλου ποιότητος πολιτικών προδιαγραφών. Ένα ολόκληρο σύστημα, απαξίωσης της παιδείας, της γης, του εργάτη, του αγρότη, της οικογένειας, της μάνας, του παιδιού, της αγάπης προς τον συνάνθρωπο .
Ξαναγυρίσαμε στις εποχές, που σίτιζαν τις «ψυχές» με αίμα!
Πόσο αίμα χύνεται σήμερα στην μαρτυρική Ουκρανία; Τη Μέση Ανατολή; Την αγαπημένη Αρμενία;
Ως πότε θα θυσιάζονται τα νιάτα, για να ζουν μεσήλικες και ηλικιωμένοι με επιδόματα, σπαταλώντας κεφάλαια σε άχρηστες υπηρεσίες;
Ως πότε μια διεφθαρμένη μονοπρόσωπη δημοκρατεύουσα δικτατορία, θα διορίζει την εκάστοτε πλουτοκρατία, θα αντιστρέφει ηθικούς κώδικες εκατομμυρίων ετών και θα προσβάλλει κατάφωρα το δίκαιο της φύσης;
Όχι άλλα Νεκρομαντεία παρακαλώ… Αν και οι μέθοδοί τους, θα μπορούσαν να συνετίσουν πολλούς, αφού βασίζονται στη μυρωδιά του χώματος, κάμποσα μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης…
Μαρία Μπουκουβάλα
Ιατρός