Παναγιωτίδης Απόστολος

Ταξιδιάρικα πουλιά

Πλοία φεύγουν, πλοία πάνε,

φεύγουνε και δε γυρνάνε.

Πόλεις και λιμάνι’ αφήνουν

και καπνό μαύρο αφήνουν.

Ταξιδιάρικα πουλιά,

ψάχνουνε γι αλλού φωλιά,

μα κι αυτή θα την αφήσουν,

όταν άγκυρα σηκώσουν,

άλλες χώρες να γνωρίσουν.

Φεύγουν πλοία γι άλλους τόπους.

Άγνωστους να δουν ανθρώπους.

Πλοία φεύγουν, πλοία πάνε

κι οι ανθρώποι, στα πελάγη,

τα κοιτάνε, τα κοιτάνε

Κι έχουν τα θαλασσοπούλια

συντροφιά στην ερημιά τους,

που ψηλά πετούν και κράζουν

κι όπως φεύγουνε τα χρόνια

κι όπως οι καιροί αλλάζουν,

Οι ανθρώποι στα λιμάνια,

κάτ’ απ’ τ’ ουρανού τ’ αστέρια,

το φεγγάρι και την Πούλια,

πλοία, να ‘ρθουνε προσμένουν,

πλοία και θαλασσοπούλια.

Απόστολος Παναγιωτίδης