Ελεύθερη Άποψη.ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ…
(ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ…)
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ DAVID BALFOUR
Πρόκειται για μια «ενδιαφέρουσα» ιστορία, που συντάραξε τη μεταπολεμική Αθήνα και δίδαξε ότι τίποτα, δεν είναι όπως φαίνεται, αλλά όπως «πρέπει να φαίνεται», ώστε τα «πρόβατα», να ακολουθούν τυφλά τις οδηγίες, των «από πάνω», που όπως πάντα, είναι πάρα πολύ καλά οργανωμένοι και αδίστακτοι. Η μελέτη της περίπτωσης, του ορθόδοξου πατρός Δημητρίου ή αλλιώς ταγματάρχη Ντέιβιντ Μπάλφουρ των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, είναι χαρακτηριστική για τον τρόπο δράσης των επικυρίαρχων κρατών, στα μικρότερα και περισσότερο αδύναμα, ή οπουδήποτε τα δίκτυα συλλογής πληροφοριών, δρουν παρακολουθώντας απλούς κι αθώους πολίτες ή πολιτικούς αντιπάλους αντί να ασχολούνται με την ασφάλεια και άμυνα της χώρας με τρόπο αδιάβλητα αποτελεσματικό. Ο κατάσκοπος David Balfour, έδρασε κατά το διάστημα προ και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο στην Ελλάδα, από το 1933 έως το 1947.
Σήμερα, 83 χρόνια μετά το Έπος του ’40, λαθροβιώνουμε σε μια Ελλάδα, που μεταμορφώνεται σε χάος, χάνοντας συνεχώς, τα όρια της ευπρεπούς παράστασης. Σε τίποτα δε θυμίζει τη χώρα, που θυσίασε το 7-11% του πληθυσμού της, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήτοι, περί το ένα εκατομμύριο ψυχές. Απώλειες σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό της, μεγαλύτερες από πολλές χώρες, που πρωταγωνίστησαν στην εμπόλεμη σύρραξη.
Πίσω από τη βιτρίνα των αλλαγών στα ήθη, τη δαιμονοποίηση του πατριωτισμού, αλλά και τη γελοιοποίηση και τον ταυτισμό του με γκροτέσκ καταστάσεις, που θυμίζουν φθηνές παραστάσεις περιπλανώμενων θιάσων του προπερασμένου αιώνα, η καταχρεωμένη χώρα δημιουργεί ανασφάλεια στους μεγαλύτερους και τάση φυγής στους νεότερους παραγωγικά ικανούς πολίτες. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και η άποψη αυτή, δεν είναι καθόλου καινούργια.
Η ιστορία μας, μιλά για έναν πολλά υποσχόμενο νεαρό Βρετανό από εύπορη οικογένεια, με εξαιρετική παιδεία στα Πανεπιστήμια της Πράγας, του Σάλτσμπουργκ, της Ρώμης Αθήνας, πολύγλωσσο, που μιλούσε άπταιστα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Πολωνικά και Τουρκικά και φυσικά Ελληνικά, που στρατολογήθηκε από τις Αγγλικές μυστικές υπηρεσίες.
Στη συνέχεια, από φανατικός οπαδός του καθολικισμού, έγινε ορθόδοξος μοναχός στη Ρωσική Μονή του Αγίου Παντελεήμονος, περί το 1932. Υπήχθη στο Ρωσικό Πατριαρχείο και χειροτονήθηκε ιερέας με το όνομα Δημήτριος.
Όταν έφθασε στην Αθήνα, με τόσα χαρίσματα και σεβάσμια όψη, έγινε δεκτός από τις ισχυρότερες, πλέον ευκατάστατες και πολιτικά ενεργούς οικογένειες της Αθήνας, όπως εκείνη του στρατηγού Αλεξάνδρου Παπάγου και του μετέπειτα Πρωθυπουργού Αλεξάνδρου Κορυζή. Η αφρόκρεμα της προπολεμικής Αθήνας της δεκαετίας του 1940, υποκλίθηκε στο σχήμα του…
Η φήμη του σύντομα τον έφερε κοντά στην αριστοκρατία της εποχής και το παλάτι, ως έμπιστο εξομολόγο πολλών, ακόμα και της τότε πριγκίπισσας Φρειδερίκης και του Βασιλέως Γεωργίου. Σίγουρα μετέφερε πολύτιμες πληροφορίες στη Βρετανική Ιντέλιτζενς Σέρβις, ιδιαίτερα την περίοδο έως το 1940, όταν με το κάλυμμα του ράσου, μειλίχιος και γλυκύς, με αγγελική φωνή, είχε κατορθώσει να διεισδύσει παντού. Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, ανέπτυξε σπουδαία δράση, συνδράμοντας τους στρατευμένους μαχητές και τις οικογένειές τους.
Τα συναισθήματα αγανάκτησης και απορίας, από πλευράς της εξουθενωμένης Ελληνικής κοινωνίας του 1941, ήταν ανάμικτα με άρωμα προδοσίας, όταν ο πατήρ Δημήτριος, πέταξε τα ράσα, ξύρισε τη μακριά γενειάδα του, φόρεσε τη στολή του Άγγλου ταγματάρχη κι αποχώρησε για το Κάιρο, μαζί με τη βρετανική αποστολή και το προσωπικό της ομόλογης πρεσβείας. Ωστόσο, καθόλου πτοούμενος, όπως και οι ανώτεροί του, μετά την αποχώρηση των Γερμανών από τα εδάφη μας, επέστρεψε δριμύτερος, ως διπλωμάτης, διαδραματίζοντας ρόλο, στον διορισμό του Αρχιεπίσκοπου Δαμασκηνού στην Αντιβασιλεία, στα γεγονότα των Δεκεμβριανών, ακόμα και σε αυτήν την παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου, πριν αποχωρήσει οριστικά από την Ελλάδα το 1947…
Απεβίωσε στην πατρίδα του και ετάφη στην Οξφόρδη στο Wolvercote Cemetery, Oxford, City of Oxford, Oxfordshire, England, ενώ η συλλογή των επιστολών, που είχε ανταλλάξει με τον μοναχό Σωφρόνιο στη ρωσική γλώσσα, μεταξύ 1932 – 1936 και 1945-1947, αποτελεί έως σήμερα θέμα μελέτης κλασικών σπουδών (και όχι μόνο, θα προσέθετε η γράφουσα)…
Το άρθρο αυτό, αποδίδει φόρο τιμής, στα στρατευμένα νιάτα και τους άμαχους πολίτες, που θυσίασαν την πολύτιμη ζωή τους, έξω από το παραβάν της διαπλοκής των μυστικών υπηρεσιών, που καίνε τις ζωές των αδυνάτων στο βωμό διεθνών συμφερόντων μιας διεφθαρμένης ολιγαρχίας, που κάθε τόσο γενοκτονεί τη νεολαία με πολέμους και ποτίζει αίμα, το δέντρο της σαπίλας, της μαυρίλας και της κόλασης.
Ας είναι αναπαυμένες οι ψυχές τους, σε έναν άλλο κόσμο ευγενέστερο, Εμείς, ας είμαστε περισσότερο επιφυλακτικοί και δύσπιστοι, στις βιτρίνες, το σανό και τη λάμψη, που μας παρατίθεται…
Μαρία Μπουκουβάλα
Ιατρός