Οι αληθινοί «θησαυροί» της ζωής μας

Με το πρώτο φθινοπωρινό αεράκι βλέπεις τα πεσμένα άνθη της μπουκαμβίλιας να τρέχουν εδώ κι εκεί.

Στέκονται πάνω στα καλντερίμια, στα σκαλοπάτια, στις γωνίες, στα περβάζια.

Μοιάζουν πλέον σαν παράξενοι ταξιδιώτες που εγκατέλειψαν την πανέμορφη γιγάντια μπουκαμβίλια τους.

Αυτήν, με τον λουλουδάτο χείμαρρο που χρωμάτιζε με μια φυσική ροζ-μοβ χροιά, το σπίτι που πληθωρικά είχε αγκαλιάσει.

Τα λουλούδια της μπουκαμβίλιας ακόμα και τώρα που βρίσκονται στο έδαφος, άλλα μοβ και άλλα μπεζ-καφέ, και πολλά συγκεντρωμένα πια σε μια στοίβα, εξακολουθούν να διαχέουν έναν άγριο αλλά παράλληλα εντυπωσιακό μαγνητισμό.

Καταφέρνουν εύκολα να κρατούν αναλλοίωτο το σχήμα τους και την ατίθασή τους φύση.

Είναι σιωπηλοί αφηγητές μιας δυνατής ιστορίας. Που με τα χάρτινα σχεδόν άνθη τους σκόρπισαν τριγύρω την πτωτική τους μαρτυρία.

Σαν τα κοιτάζεις, αμέσως σκέφτεσαι ότι η αρχοντική ομορφιά της μπουκαμβίλιας είναι τόσο αγαπημένη στην Ύδρα και τόσο άρρηκτα δεμένη με το πέτρινο τοπίο, που δεν μπορείς καθόλου να το φανταστείς χωρίς αυτήν!

Μέσα στον λιτό της χαρακτήρα, χωρίς πολύπλοκα άνθη και άρωμα, η μπουκαμβίλια καταφέρνει να είναι σύμβολο απλότητας, αγάπης και ταυτόχρονα εντυπωσιασμού.

Γιατί τελικά μέσα στην απλότητα, την αγάπη και την αυθεντικότητα κρύβονται οι πιο πολύτιμοι «θησαυροί».

Όπως οι αληθινοί θησαυροί της δικής μας ύπαρξης!

Ελένη Χριστοδούλου