Καββαδίας η ποίηση της θάλασσας

“Τί με έσπρωξε στη θάλασσα; Η μυρωδιά από τις βαλίτσες των ναυτικών. Τα δώρα που έφερναν οι συγγενείς μου από τα ξένα. Η μυρωδιά των καραβιών που κάνει τους επιβάτες να ζαλίζονται και να περιμένουν την ώρα που θα φτάσουν στο λιμάνι, σα λύτρωση. Οι ναυτικοί μοιάζουν με τους καλόγερους. Για πολύ καιρό είναι κλεισμένοι στο καράβι σαν ασκητές. Όταν βγουν έξω δεν κάνουν διακρίσεις. Ζουν τη ζωή όπως τη βρουν.

Είμαι στοχαστής. Δεν είμαι ποιητής. Ο ποιητής βάζει κάτω τη φαντασία, στύβει το μυαλό και γράφει. Νομίζει πως έχει χρέος να συντηρήσει όνομα και φήμη. Εγώ βλέπω, ζω, αγκομαχώ το χρόνο. Ανάμεσα σε κρεβάτια, σε καμπαρέ, σε τυφώνες. Οι στίχοι μου είναι λόγια, ιστορίες, ζωή ατόφια.