ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ

“…Σε ράφι, οι ντάνες με τις πλάκες το πράσινο σαπούνι για πολλαπλή χρήση, τέσσερα σε ένα: σαμπουάν για το κεφάλι, αφρόλουτρο για το σώμα, μοσχοσάπουνο για τα χέρια και απορρυπαντικό για την μπουγάδα.

Υποβοηθητικά της μπουγάδας ήσαν το τρινάλ, η ποτάσα (γνωστή η ατάκα του Ζήκου «δηλαδή, αν εγώ σου φέρω ποτάσα, εσύ θα την φας;») και το λουλάκι για λευκαντικό. Λίγο αργότερα ήλθε το Tide, που διαφημιζόταν στο ραδιόφωνο μέσω των «σαπουνόπερων» της εποχής («Πικρή, μικρή μου αγάπη», «Το ημερολόγιο ενός θυρωρού», «Το σπίτι των ανέμων» κλπ).

Στη γωνιά, οι χόρτινες σκούπες, απλές ή με κοντάρι αφού ηλεκτρικές βλέπαμε μόνο σε Αμερικάνικες ταινίες.

Δίπλα τους, όρθια τα πάνινα σακιά με τα όσπρια, που έθρεψαν γενιές Ελλήνων: φασόλια κοινά, γίγαντες και μαυρομάτικα, φακές, κουκιά, ρεβίθια, φάβα.

Πιο εκεί τα σακιά με αλεύρια και ζάχαρη. Το βασικό εργαλείο του μπακάλικου, η σέσουλα, άδειαζε τα σακιά και γέμιζε τις χαρτοσακούλες για τον πελάτη.

Παραδίπλα, τα ξύλινα κουτιά με τα φύλλα του αλατισμένου μπακαλιάρου (τηγανητός με σκορδαλιά και ρετσίνα έκανε λαχταριστό γεύμα, ακόμη και σήμερα), τις καπνιστές ρέγκες (αξεσουάρ για την φασολάδα), και τα τενεκεδένια κουτιά με τις παστές σαρδέλες και την λακέρδα….”

Άρης Γαβριηλίδης

Απόσπασμα από το βιβλίο του “Νοσταλγώντας τη δεκαετία του ’50-Η ζωή σε μια συνοικία του Πειραιά”