Ψυχανεμίσματα…

Επιτέλους ο καιρός ήρθε στα ίσα του, να καταλάβουμε πως χειμωνιάζει, να μπούμε και στο κλίμα των Χριστουγέννων. Πολλοί στόλισαν από τις αρχές του Νοέμβρη, ακόμα κι από τέλος Οκτώβρη, αλλά δε σου κάνει αίσθηση αν δεν συνδυάζεται και με το ανάλογο καιρικό κλίμα. Έχουμε συνδυάσει τα Χριστούγεννα με χιόνια στο καμπαναριό, με τη ζέστη που είχαμε, νόμιζες πως βλέπεις εικόνες από άλλα μέρη. Άντε λοιπόν να μπαίνουμε στο κλίμα των εορτών σιγά-σιγά. Θα βρούμε θέμα το καλάθι των Χριστουγέννων, θέμα για τις τιμές των προϊόντων που απασχολεί καθημερινά τον πολίτη που δύσκολα τα βγάζει πέρα πλέον.

Τα λόγια αποκτούν αξία αν συνοδεύονται από πράξεις, όπως και οι αξίες και οι αρχές, αν δε τεκμηριώνονται με τρόπο ζωής είναι μόνο λόγια. Έχουμε χορτάσει λοιπόν από ”μεγάλα” λόγια και τηγανίτα τίποτα! ”Δεν είμαστε Μπανανία”… ”δεν θα κερδοσκοπούν οι Πολυεθνικές”… ”είμαστε δίπλα στον πολίτη”… ”μαζί θα περάσουμε την κρίση” και πολλά άλλα παρόμοια. Το θέμα όμως παραμένει στο ”εσύ είσαι στα ψηλά κι εγώ στα χαμηλά” που έλεγε κι ένα τραγούδι! Τα περισσότερα είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα δυστυχώς. Ποιος είναι δίπλα στον πολίτη, όταν δε φτάνουν τα χρήματα για να πληρώσει τη ΔΕΗ ή το νοίκι, το δάνειο, τα φάρμακα; Μαζί κλαίνε τα βράδια;

Υπάρχει μεγαλύτερη ταπείνωση για έναν άνθρωπο που όλη του τη ζωή δούλεψε κι έζησε αξιοπρεπώς, να καταλήξει στα γεράματα να μην έχει να πληρώσει λογαριασμούς, να φάει, να πάρει φάρμακα και να περιμένει την όποια ελεημοσύνη συμπολιτών ή Κράτους; Εκεί έχει οδηγηθεί μεγάλη μερίδα συνταξιούχων, ειδικά όσοι δεν διαθέτουν άλλους πόρους πέραν της σύνταξης, ακόμα και αυτοί που θεωρούνται ”μεγαλοσυνταξιούχοι” με σύνταξη άνω των 800 Ε, δύσκολα τα καταφέρνουν. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων 12 ετών τους οδήγησαν σε αυτό το σημείο και είναι οι ίδιοι που εμφανίζονται ως Σωτήρες, ή Ελεήμονες δίνοντας επιδόματα. Οι περισσότεροι συνταξιούχοι θα φύγουν με το παράπονο καθότι δεν προβλέπεται αποκατάσταση αυτής της αδικίας.

Γενικά όποιο μέτρο εφάρμοσαν με οριζόντιες περικοπές, τίποτα δεν έσωσε, (βλέπε Ταμεία συντάξεων), τίποτα δεν πάταξε (βλέπε φοροδιαφυγή), τίποτα δεν διόρθωσε (βλέπε απάτες με συνταγογραφήσεις κλπ.). Λειτούργησαν μόνο ως ”αρπαχτές” και παράλληλα ως φτωχοποιητές της Κοινωνίας. Κανείς δε νιώθει ένοχος όμως για όλα αυτά, κανείς δε νιώθει ντροπή. Φτάσαμε σε σημείο να κλέβουν τις ελιές από τα δέντρα, νέα μόδα τώρα αυτή. Το λάδι χρυσάφι το πληρώνουμε, αλίμονο από αυτούς στις πόλεις που δεν διαθέτουν και 10 ρίζες ελιές σε χωριό. Θα πουν το λάδι, λαδάκι! Η διαφορά της δεκαετίας ”50-”60 με το τώρα είναι η εξής: στο τότε υπήρχε φτώχεια αλλά υπήρχε και προοπτική βελτίωσης, ενώ σήμερα υπάρχει μόνο πτώχευση νοικοκυριών με καμιά προοπτική, ορίζοντας φτώχειας! ”Ψωμί-παιδεία-ελευθερία” το σύνθημα πριν 50 χρόνια… παραμένει το ίδιο και χειρότερο, επίκαιρο στο σήμερα. Και δε με θλίβουν τόσο όλα αυτά που συμβαίνουν, όσο το ότι κάποιοι γύρω αρνούνται να δουν πως συμβαίνουν, ή τα επικροτούν κιόλας!

Σ’ αυτό τον τόπο δυστυχώς ποτέ δεν καταφέραμε να κάνουμε δίκαιη απόδοση ευθυνών, καθώς και σωστό επιμερισμό δικαιοδοσιών και εξουσιών… ”εγώ το λέω του σκύλου μου κι ο σκύλος στην ουρά του”, πολλά πράγματα ”λειτουργούν” έτσι δυστυχώς! Γι’ αυτό και όσες Εξεταστικές κι αν ορίζονται δύσκολα καταλήγουν σε συμπεράσματα και αποδόσεις ευθυνών. Ίσως και γι’ αυτό οι δικαιοδοσίες μπερδεύονται για να μη βγαίνει άκρη σε περίπτωση ”ατυχήματος”! Πόσα ασήμαντα τα κάνουμε σημαντικά και πόσα σημαντικά γαργάρα; Είμαστε σπουδαίοι σε αυτό!

Νίκη – Άννα Παπουλάκου.