Διεθνή και Οικονομικά….Πάγωσε ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας
O Πρωθυπουργός της Σλοβακίας αποκάλεσε τον Ρωσοουκρανικο πόλεμο «παγωμένο πόλεμο»
Δεν γνωρίζουμε αν ο χαρακτηρισμός του Σλοβάκου πρωθυπουργού «παγωμένος πόλεμος» έχει βάση την έλευση του χειμώνα και των χαμηλών θερμοκρασιών όπου άνθρωποι και μηχανές υποφέρουν ή προέρχεται λόγω της στατικότητας των μαχών και του πολέμου των χαρακωμάτων, παρά την από εξαμήνου επιθετική προσπάθεια των Ουκρανικών Δυνάμεων και ακόμα αν έμμεσα προτείνει τη δημιουργία μιας ανάλογης περίπτωσης όπως την από δεκάδες χρόνια παγωμένη εμπόλεμη κατάσταση στην Κορεατική χερσόνησο.
Η αποτυχία της Ουκρανικής αντεπιθέσεως και η καθήλωση του κύριου όγκου του στρατού τους στην Ανατολική χώρα, σε συνδυασμό με τις 100νταδες χιλιάδες Ρωσικές εφεδρείες, θα πρέπει να δημιουργούν προβληματισμό όχι μόνο στην Ουκρανική ηγεσία αλλά και σύσσωμη στη Δύση που χρηματοδοτεί αυτόν τον πόλεμο.
Θα πρέπει να προβληματίζονται πλέον από το γεγονός ότι τα βόρεια σύνορα της Ουκρανίας εκτείνονται από το Χάρκοβο μέχρι την Πολωνία και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι οι Ουκρανοί θα έχουν ελάχιστα οχυρωμένη όλη αυτήν την συνοριογραμμή και οι Ρώσοι θα μπορούσαν εύκολα να επιτεθούν και να καταλάβουν τεράστιες εκτάσεις της Ουκρανίας μέσω ελιγμών υψηλής ταχύτητας καθώς στην επιχείρηση αυτή «πρωταγωνιστικό» ρόλο θα έχουν οι μηχανοκίνητες δυνάμεις τους και η ισχυρή και χωρίς αντίπαλο αεροπορία τους.
Οι Ρώσοι λοιπόν θα μπορούσαν να συντρίψουν πολύ εύκολα αν το ήθελαν τις ουκρανικές εκεί δυνάμεις και να θέσουν στα μετόπισθεν των ουκρανικών στρατευμάτων που αγωνίζονται στην Ανατολή, σημαντικές δυνάμεις τους.
Έτσι θα τα απέκοπταν από την διοικητική μέριμνα και τη δυνατότητα να ενισχυθούν με τυχόν εφεδρείες.
Όμως δεν το κάνουν και αυτό μάλλον οφείλεται σε Ρωσική επιλογή.
Οι Ρωσικές δυνάμεις έχουν εδραιώσει τη θέση τους στα ανατολικά εδάφη σε μια έκταση που όπως αποδείχθηκε παρέχει άκρως αμυντικές δυνατότητες αφού οι επί εξαμήνου περίπου συνεχείς Ουκρανικές αντεπιθέσεις δεν είχαν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα ενώ είχαν απώλειες σε τρομακτικά ασύμμετρες αναλογίες.
Παρατηρήθηκε ότι τα Ρωσικά στρατεύματα στις ουκρανικές επιθέσεις αμύνονταν και στη συνέχεια εξεδήλωναν κάποιες επιθέσεις για να διατηρήσουν την πίεση και μετά υποχωρούσαν προσωρινά και αφού οι ουκρανικές δυνάμεις προωθούνταν, άφηναν τη συνέχεια στο πυροβολικό τους και στην αεροπορία τους.
Η τακτική αυτή θύμισε τις μάχες στο Σταλινγκραντ του 1942, όπου ο στρατηγικής σημασίας λόφος «Μαμάγιεφ Κουργκάν» (λόφος Μαμαγιεφ) άλλαξε κύριο πολλές φορές.
Οι απώλειες της Ουκρανίας ήταν τόσο αστρονομικές που τώρα στο Κίεβο σκέφτονται σε τι απελπισμένα μέτρα θα προσφύγουν για να επανασυστήσουν τον στρατό τους, στρατεύοντας ακόμη και γυναίκες καθώς και τη μέχρι σήμερα προνομιούχο ομάδα των φοιτητών, ώστε να πείσουν τους Δυτικούς υποστηρικτές τους να συνεχίσουν τη χορήγηση βοήθειας, κάτι που μόνο η Γερμανία δείχνει να συμμερίζεται ακόμη, ενώ στις ΗΠΑ μέχρι στιγμής το “ Congress “ δεν δίνει έγκριση για συνέχιση της βοήθειας.
Σύμφωνα με όλα αυτά τίποτα το θετικό δεν προοιωνίζεται για την επιτυχία των ουκρανικών Δυνάμεων.
Τώρα τι μέλλει γενέσθαι στη συνέχεια;
Αυτό που διαφαίνεται είναι ότι θα έχει προκύψει μια διαλυμένη κοινωνία που ήδη έχει απολέσει κάτι λιγότερο από το ήμισυ των με την απογραφή του 1991 κατοίκων της και λόγω των εδαφών που εντάχθηκαν στη Ρωσία ,αλλά και μιας άνευ προηγουμένου μετανάστευσης.
Στρατηγικά η περαιτέρω συνέχιση των εχθροπραξιών μάλλον συμφέρει τους Ρώσους γιατί αποδυναμώνεται η Ουκρανική κοινωνική ομάδα που θα ήθελε ένα ανεξάρτητο, δυναμικό και δυτικοκεντρικό κράτος προσανατολισμένο στην αποδοχή των αρχών της Νατοϊκής Συμμαχίας, της ΕΕ και μακριά από τη Ρωσία.
Από την άλλη οι Ρώσοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι μια επανάληψη ενός κράτους με χαρακτηριστικά ουκρανικής εθνικής ταυτότητας θα είναι αμείλικτα εχθρικό προς τη Ρωσία και δεν θα μπορούν να συνυπάρξουν μαζί του.
Ας μη μας διαφεύγει η μέχρι το 1959 ένοπλη Ουκρανική στάση ακόμη και μέσα στα πλαίσια της ΕΣΣΔ.
Ήταν σαφής η απάντηση που δόθηκε το 1995 από τον Ρώσο Πρεσβευτή σε ερώτηση σπουδαστή του Ελληνικού “National Defence College“ για την ένοπλη δράση εθνικιστών Ουκρανών μέχρι το 1959.
«Αγαπητέ κύριε… αυτοί στους οποίους αναφερθήκατε ήταν Προδότες και οι οποίοι εξαλείφθηκαν“.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες η ηγεσία στο Κίεβο με την μανιακή της προσπάθεια να συντηρήσει αυτήν την εκκρεμότητα με την φρούδα ελπίδα να νικήσει, συντηρούμενη στο διηνεκές οικονομικά και στρατιωτικά, από διάφορες Δυτικές χώρες και την ΕΕ με όραμα να εκδιώξει τους Ρώσους από την Ανατολική κυρίως χώρα που άλλωστε η πλειοψηφία των κατοίκων έχει ρωσική συνείδηση και πολεμούν για τα εδάφη τους και να επιτύχει μια αλλαγή στην ηγεσία του Κρεμλίνου που θα έχει φιλοδυτικό προσανατολισμό, διευκολύνει αφάνταστα την επιδίωξη της Ρωσικής ηγεσίας να επιτύχει τη δημιουργία μιας πλήρως αποστρατικοποιημένης και αδύναμης Ουκρανίας.
Δημήτρης Ζακοντίνος
Oικονομολόγος
MSc stragetic & defence college