Το παραμυθάκι της ζωής

Το τραγούδι είναι ζωή

Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές

το ξεχασμένο μονοπάτι σου

και ξαναχάσ’ το, ξαναβρές τo, ξαναπές

το παραμυθάκι σου.

Κάποτε όχι πολύ παλιά ένα νεαρό παιδί ο Σωτήρης

κοιτούσε τα ψηλά δέντρα και τραγουδούσε

”Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό”

”Πότε θα κάνει ξαστεριά”;

Ο φίλος του ο Νικηφόρος συμπλήρωνε

”Σπόρος οργής πέφτει στο χώμα

μήνυμα πάλης τρέφει φτερά”

κι η Βασιλική δίπλα τους συνέχιζε

”Μες στις καρδιές μας αρχινάει το πανηγύρι

τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ”!

Κι ύστερα ήρθαν κι άλλα παιδιά

κι αυτά τραγουδώντας

”Ποιος τη ζωή μας, ποιος παραφυλά

στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει”;

Και ξαφνικά πετάχτηκε μπροστά τους ένας μεγάλος δράκος

Ένας σιδερένιος δράκος

Έτοιμος να πετάξει φωτιές από το τεράστιο στόμα του.

Μόνο τα παιδιά ήξεραν το μεγάλο του μυστικό

Αν και θεόρατος φοβόταν πολύ τα τραγούδια

Έτρεμε με τη μουσική

Αφρός γινόταν οι φλόγες του

Τα παιδιά το ήξεραν καλά κι ένωσαν τις δυνάμεις τους

τραγουδώντας μέσα από την ψυχή τους.

Κι η φωνή τους

αντριεύει και θεριεύει

και καμακώνει το θεριό

με το καμάκι του ήλιου”.

Ζωή Μπούζα