«Πέρασαν κι αυτές οι γιορτές»

Αυτό το βραδάκι έχει μια υπέροχη ατμόσφαιρα χαράς και μια αίσθηση γαλήνης.

Στάθηκα λίγο να θαυμάσω τον βραδινό Ουρανό με τις λάμψεις να αντανακλούν από τις φωτισμένες γωνιές του δρόμου, από τις μεγάλες οδούς και φυσικά τα αναμμένα φώτα των σπιτιών.

Αναβόσβηναν χαρούμενα τα λαμπάκια από τα στολισμένα δέντρα. Ποικιλότροπα στολισμένα μπαλκόνια, παράθυρα, κάθε λογής στολίδι να λάμπει! Μια γαλήνη εσωτερική απλώθηκε μέσα στην καρδιά μου. Σκέφτηκα πως ακόμα μια εορταστική περίοδος κοντεύει να λήξει. Πάντα μου άφηνε μέσα μου από τα παιδικά μου χρόνια, μια αίσθηση θλίψης αυτή η γιορτή όπως και η αυριανή.Κάτι σιωπούσε, κάτι τελείωνε και πάντα αναρωτιόμουν γιατί όλοι θέλουμε τις γιορτές με χαρά, τις περιμένουμε κάνοντας σχέδια και μετά; Μετά, μαζεύουμε τα στολίδια, τα κλείνουμε στα κουτιά και τα αφήνουμε σε μια γωνιά να περιμένουν τον επόμενο χρόνο.

Εμείς όμως, τι καταλάβαμε; Άλλαξε κάτι στη ζωή μας; Ζήσαμε όπως θα θέλαμε τις μέρες αυτές;

Νιώσαμε στην ψυχή μας το χάδι των αστεριών στον βραδινό Ουρανό, η μήπως περάσαμε τις μέρες αυτές σε χώρους που η έντονη μουσική, η πολυκοσμία,  η βουή των ημερών και γενικά η ροή των αναγκών της ζωής με τις υποχρεώσεις, δεν μας άφησε και πολλά περιθώρια να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή;

Να αφουγκραστούμε αυτή την φωνή χωρίς τον θόρυβο των ημερών. Να χαρούμε τα δώρα της ψυχής, την ευλογία, την ζεστασιά και το νοιάξιμο των ανθρώπων που έχουμε κι εμείς, όπως και εκείνοι ανάγκη.

Την Αγάπη που περιμένει να γεννηθεί μέσα μας, αυτήν πού σωπαίνει και περιμένει με τεράστια υπομονή, να την θυμηθούμε όχι μόνο την περίοδο των γιορτών, αλλά περιμένει σε μια γωνίτσα της ζωής μας…

Ακούραστη, πανέμορφη και λαμπερή, πάντοτε. Ηρωικά θα ταίριαζε ίσως καλύτερα να έλεγα, μας περιμένει η Αγάπη.

Μαριάνθη. Χαρίτου