Τα συναισθήματα

Σε μια γαλήνια κοιλάδα περιτριγυρισμένη από καταπράσινους λόφους, ζούσε ένα γέρικο δέντρο που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο σ’ ολόκληρη τη γη.

Είχε ένα μοναδικό χάρισμα, να νιώθει τα ανθρώπινα συναισθήματα. Η άνοιξη έφερε τη Χαρά, ένα παιχνιδιάρικο αεράκι, θρόιζε τα φύλλα του, κάνοντάς το να χορεύει από ευτυχία. Μαζί με τη Χαρά ήρθε και η Αγάπη, λαμπερές ηλιαχτίδες ζέσταιναν τον φλοιό του, πλημμυρίζοντάς το με μια αίσθηση βαθιάς σύνδεσης με τον κόσμο γύρω του.

Αλλά καθώς οι εποχές άλλαζαν, άλλαζαν και τα συναισθήματα του γέρικου δέντρου. Το άγχος έφτασε με τους ασταθείς ανέμους κάνοντας τα φύλλα του να τρέμουν από ανησυχία. Στη συνέχεια ήρθε η Θλίψη, με απαλές σταγόνες βροχής που έπεφταν πάνω στα κλαδιά του, αντανακλώντας τη μελαγχολία μέσα του.

Ο Θυμός επισκέφθηκε το δέντρο δύο φορές. Την πρώτη φορά ως   καταιγίδα που συντάραξε τις ρίζες του, γεμίζοντάς το με φλογερή ενέργεια και τη δεύτερη φορά, ως έντονη κάψα που ξέρανε και το τελευταίο φυλλαράκι πάνω του. Η περιέργεια ήρθε ως ένα σμήνος πουλιών που κάθισε στα κλαδιά του, κελαηδώντας ιστορίες από μακρινές χώρες. Μετά πρόβαλε ο Φόβος και η κοιλάδα καλύφτηκε με μια πυκνή ομίχλη που θάμπωσε το βλέμμα του δέντρου, κάνοντας καθετί γνώριμο να φαίνεται παράξενο και τρομακτικό.

Αλλά όταν ξημέρωσε, η Αυτοπεποίθηση αναδύθηκε σαν το πρώτο φως, διαλύοντας το σκοτάδι και θωρακίζοντας την αφοσίωση του γέρικου δέντρου. Η μοναξιά το επισκέφθηκε ως ήσυχες, αθόρυβες μέρες που κανένα άλλο πλάσμα δεν κινιόταν πλάι του. Σε αυτές τις στιγμές, το δέντρο έμαθε να ακούει τους ψιθύρους της καρδιάς του, βρίσκοντας γαλήνη στη μοναξιά. Η υπομονή αγκάλιασε τις ρίζες του, σαν τρυφερή υπενθύμιση ότι η δύναμη και η σοφία δεν έρχονται με τη βιασύνη, αλλά με το ήσυχο πέρασμα του χρόνου.

Σιγά σιγά ο κύκλος των εποχών έκλεινε, τότε έφτασε η Ευγνωμοσύνη, και τα φύλλα του δέντρου μετατράπηκαν σε λαμπερά διαμάντια, αντανακλώντας την ομορφιά και τη γνώση κάθε συναισθήματος που είχε βιώσει.

Κατά τη διάρκεια της χρονιάς, το γέρικο δέντρο κατάλαβε ότι κάθε συναίσθημα ήταν απαραίτητο για την ανάπτυξή του, ο άνεμος, η βροχή το θρόισμα, όλα όσα βίωσε. Έμαθε ότι, όπως οι εποχές, έτσι και τα συναισθήματα έρχονται και φεύγουν, προσφέροντάς μας σοφία και ανθεκτικότητα.