Κουλεντιανός Διονύσης
Μη φύγεις!
Μη φύγεις πριν την καλησπέρα μου
γλυκά στ’ αυτί σου ψιθυρίσω…
πυκνά σκοτάδια γύρω πλάκωσαν
και τρέμω μόνη να σ’ αφήσω!
Ακόμη ζούμε στο Φθινόπωρο…
μα δες, θα ’ρθεί το Καλοκαίρι…
με τις χαρές, με τα παιχνίδια του,
που όλα για σένα θα τα φέρει…
Και του Χειμώνα τα βροχόνερα
και το κατάλευκο το χιόνι…
δεν τ’ αγαπάς, όμως –αλλοίμονο-
κι αυτό θα ’ρθεί να μας παγώνει!
Θες να σου πω και για την Άνοιξη;
Ω, μη φοβάσαι, δεν θ’ αργήσει
με μυγδαλάνθια τα μαλλάκια σου
τα μεταξένια θα στολίσει.
Μην φύγεις… Κάλλιο περιμένοντας
όλα να φεύγουν, συ να μένεις.
Σαν κρινανθός ν’ ανθίζεις μέσα μου
κι ολοχρονίς καρπούς να δένεις.
Κι όταν ο πλάστης, στο βασίλειο Του,
την υστερνή μας στείλει κλήση,
σαν δυό δεντρά, ορθοί, να πέσωμε
χωρίς κανείς να μας θρηνήσει!
Διονύσης Κουλεντιανός
Από την ποιητική συλλογή
«Αφιέρωμα»