Όταν το σινεμά επιστρέφει στην τέχνη…
Λατρεύω τον κινηματογράφο! Με γοητεύει η μεγάλη οθόνη, η συνύπαρξη στην αίθουσα με άλλους ανθρώπους.
Νομίζω ότι εκείνη την στιγμή ανήκω σε μια μεγάλη ομάδα, σε ένα σύνολο που επιθυμεί να βελτιώσει την ζωή μας!
Πιστεύω ότι ο κινηματογράφος έχει διαμορφώσει -από την στιγμή που γεννήθηκε- την πορεία της ανθρωπότητας.
Πολλές φορές ζω την καθημερινότητα μέσα από σκηνές αγαπημένων ταινιών. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό, γιατί ορισμένες φορές η πραγματικότητα “καίει” το φιλμ, αλλά δεν κάνω πίσω! Δεν έχω ενδώσει στις “πλατφόρμες” και δεν έχω “Home cinema”.
To θεωρώ προδοσία για έναν κινηματογραφόφιλο. Έχει τύχει να πάω σε επαρχιακή πόλη, όπου παίζεται μια ταινία, που δεν μπόρεσα να δω στο κέντρο.
Κάποια στιγμή, μια εξαίρετη συνάδελφος, με εισήγαγε και στα “έσω” του κινηματογράφου. Εκείνη η συνεργασία έφερε μια ταινία μικρού μήκους και εγώ βρέθηκα σε “γυρίσματα”, σε “μουβιόλες”, σε στούντιο ηχογραφήσεων, έμαθα τί θα πει σενάριο, σκηνοθεσία, γύρισμα, οπερατέρ, τί θα πεί “κάνω ταινία”.
Και έκτοτε, μελετώ επισταμένως κάθε τί που θα δω στο “πανί”.
Προχθές, βγήκα από τον κινηματογράφο γοητευμένος. Είχα μόλις παρακολουθήσει την βραβευμενη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου “Poor Things”.
Ένα καταιγιστικό κρεσέντο χρωμάτων, ήχων, συναισθημάτων. Χόρευε η (εξαιρετική) Έμα Στόουν εκείνον τον υπέροχο χορό των εσωτερικών εκρήξεων, υπό τους ήχους της εξαιρετικής (προσαρμοσμένης στο ύφος της ταινίας) μουσικής του Τζέρσκιν Φέντρικς, μόλις 29 ετών (και μόνο γι αυτή του την επιλογή ο Λάνθιμος φαντάζει μεγαλοφυής) κι εγώ ταξίδευα στον κόσμο του Τιμ Μπάρτον, του Τέρι Γκίλιαμ, αλλά και σε πίνακες του Νταλί, γλιστρώντας στις φανταστικές εναέριες λεωφόρους του σκηνοθέτη, ο οποίος με οδηγούσε στην “Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων”.
Κάθε σκηνή, ήταν ένα κίνητρο. Την μια στιγμή ήθελα να εμβαθύνω στα νοήματα που -πίστευα ότι- ήθελε να με οδηγήσει ο δημιουργός και την άλλη, ο ίδιος, μου φώναζε “Μην προσπαθείς να με ερμηνεύσεις, απόλαυσε την στιγμή και άφησε τα μάτια σου να χορτάσουν χρώμα, ήχο και φως!”…
Δεν θα πρέπει να έκανα περισσότερες από δυο-τρεις κινήσεις καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας. Με είχαν καθηλώσει η σύλληψη, η εκτέλεση, η σκηνοθεσία, η σκηνογραφία, η μουσική, οι ερμηνείες, η ιδέα, η απόδοση.
Δεν μπορώ να πω ότι η ταινία δεν έστελνε συνεχώς “μηνύματα”, με κυριότερο εκείνο της γυναικείας χειραφετήσεως. Αλλά ο προβληματισμός έμενε στην μέση, όταν ερχόταν η στιγμή που ο Λάνθιμος αποφάσιζε να σου δώσει ένα “χαστουκάκι” με μια ερωτική σκηνή (αποθέωση και ταυτόχρονα απομυθοποίηση της ερωτικής πράξεως) και να σε επαναφέρει στην τάξη, δηλαδή στο “είμαι σε μια αίθουσα κινηματογράφου, ο κινηματογράφος είναι τέχνη και εγώ έχω την ευκαιρία να την απολαύσω με ελάχιστα χρήματα”!
Μόνον θαυμασμός, μόνο ευχαριστίες γι αυτό το παιδί από το Παγκράτι, που έμαθε το σινεμά στην “Σχολή Σταυράκου” και πέταξε στα ύψη εκείνα που επιτρέπει η φαντασία στους τολμηρούς.
Ευχαριστώ για τα συναισθήματα και εύχομαι να ζήσω και ακόμη καλύτερες εμπνεύσεις του.
Δημήτρης Καπράνος