Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ
Η εορτή της Υπαπαντής αρχίζει στις 15 Ιανουαρίου, μετά την εορτήν των Φώτων και κορυφώνεται στις 2 Φεβρουαρίου. Είναι εορτή Δεσποτική και Θεομητορική. Εορτάζεται η προσφορά του Ιησού στον Ναόν, από την μητέρα του Μαρία και από τον θετόν του πατέρα Ιωσήφ, σαράντα ημέρες μετά την γέννησίν του.
Το γεγονός της Υπαπαντής εξιστορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς (Κεφ, Β΄ στ΄22-35) «Και όταν συνεπληρώθησαν οι οκτώ ημέρες από την γέννησίν του, για να γίνει η περιτομή και να επιβεβαιωθεί, ότι ήτο γνήσιος απόγονος του Αβραάμ. Και εκλήθη το όνομά αυτού Ιησούς, όνομα που το είχεν είπει ο Άγγελος, πριν συλληφθεί εις την κοιλίαν της μητέρας του. Επήγαν λοιπόν εις τα Ιεροσόλυμα, στον Ναό του Σολομώντα, όπου θα εγένετο η τελετή, για να τον παρουσιάσουν και να τον αφιερώσουν στον Κύριον. Διότι σύμφωνα με την Γραφή «κάθε αρσενικό παιδίον, που γεννάται, ανοίγει για πρώτη φοράν την μήτραν της μητέρας του, θα κληθεί πρωτότοκον, πρωτογενές και θα θεωρηθεί, ως αφιερωμένον στον Κύριον. Ανέβησαν λοιπόν στα Ιεροσόλυμα στον Ναόν, για τον καθαρισμόν της μητέρας του.
Εκεί συνάντησαν τον δίκαιο Συμεών και την προφήτιδα Άννα. Και είπεν εις αυτούς ο δίκαιος προφήτης Συμεών, ο οποίος είχε φωτιστεί από το Άγιον Πνεύμα, ότι δεν θα πεθάνει, αν δεν πάρει στα χέρια του τον Ιησού Χριστόν, ο οποίος θα φέρει στον κόσμον την σωτηρίαν. Αφού τους ευλόγησε, είπε στην Μαρία, την μητέρα του, ότι ο Υιός της θα γίνει αιτία πτώσεως και αναστάσεως, πολλών εν τω Ισραήλ.
Το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον (β΄ 26 ΄34) αναφέρει η παράδοσις ότι την εποχήν εκείνη, τα πρωτότοκα αγόρια, σαράντα ημέρες μετά την γέννησίν τους, έπρεπε να παραδίδονται στην Εκκλησία. Στις 2 Φεβρουαρίου εορτάζεται «η προσφορά του Ιησού στον Ναόν από την μητέρα του και τον θετό του πατέρα Ιωσήφ».
Οι μεγάλοι Υμνωδοί, που ύμνησαν όλα τα γεγονότα των εορτών των Αγίων, έγραψαν και τις καταβασίες της εορτής, δηλαδή ύμνους, που εψάλλοντο στον όρθρο από τους ιεροψάλτας, οι οποίοι κατέβαιναν από τα ψαλτήρια, και τις έψαλλαν στο κέντρο του Ναού. Θα αναφέρομε μόνον την πρώτη στην αρχαία γλώσσα και θα ακολουθήσει μετάφρασις:
«Χέρσον αβυσσοτόκον πέδον ήλιος, επεπόλευσεν ποτέ, ωσεί τείχος γαρ επάγη εκατέρωθεν ύδωρ λαώ πεζοπερούντι και θεαρέστως μέλποντι. Άσωμεν τα Κυρίω, ενδόξως γαρ δεδόξασται».
Μετάφρασις: «Στον στερεό βυθό, που τα ύδατα της αβύσσου κρατεί, άπλωσε κάποτε τις ακτίνες του ο ήλιος, γιατί το νερό πηγμένο υψώθηκε σαν τείχος εκατέρωθεν, για να περάσει ο λαός του Ισραήλ πεζός, θεάρεστα ψάλλοντας: «ας αναμέλψομε ύμνους στον Κύριον, γιατί υπέρμετρον έχει δόξα.
Η ωδή αυτή θυμίζει την σωτηρία και την έξοδον των Ισραηλιτών από την Αίγυπτον.
Αγαπητοί μου Αναγνώστες, ας υμνούμε και να δοξάζομε πάντοτε τον Κύριον για την μεγάλην του δόξα.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΗΜΩΝ
Μαρία Τσακανίκα