Βαρύ το κλίμα, βαρύτερη η ψυχή…
Δεν μου έκανε η καρδιά να βγω από το σπίτι. Σαν κάτι να έχει πλακώσει την καρδιά μου, που βρίσκεται έξω από το στήθος μου, κάπου βόρεια…
Αν και σηκώθηκα νωρίς, όπως κάθε πρωί, δεν ακολούθησα την πεπατημένη. Κι έτσι προηγήθηκε ο καφές!
Κι ύστερα μπήκα κάτω απ’ το ντους, καυτό νερό, τόσο καυτό, λίγο πριν το έγκαυμα! Κι ύστερα αμέσως κρύο, λίγο πριν τον πάγο! Όπως τότε, στο Χάμερφεστ, που βγαίναμε από την σάουνα και πέφταμε στο χιόνι!
Γιατί; Πώς μου ήρθε; Δεν ξέρω. Ήθελα να αλλάξω την ροή των πραγμάτων.
Αύριο θα έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Θα αγωνίζεται ο Στέφανος-Λεωνίδας (είναι το δεύτερό του όνομα) Τσιτσιπάς, ο εγγονός του μεγάλου ποδοσφαιριστή της ΕΣΣΔ, επιθετικού της Σπαρτάκ Μόσχας, της Ντιναμό Μόσχας και της Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης (Λένινγκραντ τότε), Σεργκέι Σαλνίκοφ.
Ναι, ο πατέρας της μητέρας του Στέφανου, Ιουλίας Σαλνίκοβα, κέρδισε με την ομάδα της ΕΣΣΔ το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης του 1956 και η μορφή του έχει αποτυπωθεί σε γραμματόσημα της τότε Σοβιετικής Ενώσεως!
Διάβασα στο διαδίκτυο και για την μητέρα του, την Τζούλια, που ήταν εκ των κορυφαίων αθλητριών του τένις στην Ρωσία (194η παγκοσμίως) και κατάλαβα ότι το DNA του νεαρού δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση!
Κι ύστερα σκέφτηκα να βγω, μα κάτι δεν μου πήγαινε. Θες ο καιρός, θες αυτά που άκουγα στο ραδιόφωνο (απ’ ευθείας σύνδεση με το Κοινοβούλιο), δεν έλυναν το βάρος από τα πόδια μου…
Θλίψη, ακούγοντας τον παλιό κνίτη, απουσιολόγο της Ιωνιδείου, να υποστηρίζει ότι για μια τόσο σοβαρή, μια εθνική υπόθεση, αρκεί μια φωτοτυπία της ρηματικής διακοινώσεως των γειτόνων την οποία βρήκε στο διαδίκτυο!
Τί “pacta sunt servanda” και κουραφέξαλα! Σιγά μην σεβαστούν οι γείτονες ότι “τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρούνται”.
Μπορεί οι Λατίνοι να εννοούσαν το “pacta sunt servanda rebus sic stantibus” (τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρούνται, με τα πράγματα ως έχουν) αλλά δεν διακρίνω και πολύ λατινικό ταμπεραμέντο στην κοινωνία των γειτόνων μας…
Έβγαλα από την ντουλάπα ένα κοστούμι κι ένα υποκάμισο. “Να πάω στην Βουλή, να είμαι παρών σε μια ιστορική συζήτηση” σκέφτηκα.
Βρέθηκα στο γραφείο με τις πυτζάμες. Τα ρούχα εκεί, στο κρεβάτι. Κι εγώ να ψάχνω στην βιβλιοθήκη. Μανόλης Αναγνωστάκης:
“Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω.
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη, Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
Όρθιος, και μόνος σαν και πρώτα περιμένω”…
Δημήτρης Καπράνος