“Πότε Βούδας πότε Κούδας” (Τελώνης ή Φαρισαίος)
Και όμως, μέχρι σήμερα πλανάται το ερώτημα, Τελώνης ή Φαρισαίος!;
Επειδή από πεποίθηση είμαι με το μέρος του αδυνάτου, συγκρίνω τα αδύνατα σημεία τους, για να δω ποιος από τους δύο είναι σε δυσχερέστερη θέση, για να ταχθώ με το μέρος του.
Ο ένας γνώριζε ότι υπάρχει μια προκατάληψη στο πρόσωπό του, ότι η κοινωνία τον αποστρέφεται, ομολόγησε τις απατεωνιές του, και ζήτησε ταπεινά από τον Θεό έλεος.
Αυτή η μετάνοια του εξασφάλισε την μετακόσμια μακαριότητα, χωρίς όμως να γίνει καμία αναφορά στο ενδεχόμενο υποτροπής της συμπεριφοράς του.
Η κρίση παραπέμπει στο “τελευταίο εκβάν…” του Δημοσθένη.
Και τότε μπαίνει ο διάολος μέσα μου, και μου θυμίζει, ότι στην ζωή βλέπουμε “τον λύκο ν’ αλλάζει την τρίχα του, όχι όμως το χούι του”.
Και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι, η είσοδος στον Παράδεισο γίνεται με αντάλλαγμα μια “υπερτιμολογημένη ταπεινοφροσύνη”.
Θα μπορούσε να υπάρχει ένα ενδιάμεσο στάδιο, μια διαβάθμιση βάσει βαρύτητας των αμαρτημάτων, όπως το είχαν οι αρχαίοι…, όχι “κρίση” με δυαδικό σύστημα!
Κόλαση ή Παράδεισος!
Λέω τώρα εγώ!
Ας πάμε τώρα στον Φαρισαίο.
Ο άνθρωπος αυτός ήταν αφοσιωμένος στην Θρησκεία, ακολουθούσε τους νόμους και τα έθιμα πιστά.
Είχε ένα υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και γνώσης των θρησκευτικών κειμένων. Χάρη σ΄ αυτόν μεταφερόταν ο λόγος του Θεού στον λαό, και ήταν αυτός που μπορούσε να ερμηνεύσει τις γραφές, απαραίτητο στοιχείο τότε για την διατήρηση της ευημερίας και της κοινωνικής σταθερότητας.
Ναι, υπερέβαλε σε αυτοπροβολή, ήταν όμως έναν τρόπος να παροτρύνει και άλλους να τον μιμηθούν.
Το έλλειμμα ενσυναίσθησης θα μπορούσε να το αποδώσει κανείς στην ιδιότητά του στην κοινωνία…
Γιατί όμως να θεωρείται μεμπτό ότι παρουσίαζε με υπερηφάνεια το έργο του;!
Ήταν έργο αρεστό και προβλεπόμενο από την Θρησκεία του.
Θα μου πείτε, μιλάνε έτσι στον Θεό;!
Μα ίσα ίσα έτσι δήλωνε και την ανασφάλειά του.
Γιατί τον καταδικάζουμε;!
Και όχι μόνο αυτόν, διαχρονικά όλη την κοινότητα των Φαρισαίων.
Φαίνεται κάποιες κατηγορίες ανθρώπων προσφέρονται για λαϊκισμό!
Θυμάμαι και το αντίστοιχο, “πιο εύκολα περνάει η τριχιά από την τρύπα της βελόνας, παρά ένας πλούσιος στον Παράδεισο”. Και αυτό υπερβολικό είναι.
Σας προβλημάτισα ε;!
Ας έρθουμε τώρα επί της ουσίας.
Στην ζωή γιατί να επιλέξεις να είσαι ταπεινός, χωρίς υπερηφάνεια, και χωρίς αυτοπεποίθηση;!
Η ταπεινοφροσύνη είναι ο μοναδικός σωστός δρόμος;
Εντάξει, μπορεί να συμβάλει στην καλύτερη κατανόηση και συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων.
Όμως η υπερβολή της μπορεί να οδηγήσει σε αυτοκαταστροφή. Αν υποτιμήσεις το εγώ σου, συνήθως σε εκμεταλλεύονται οι άλλοι.
Αυτή την “επίγευση” που αφήνει η παραβολή δεν την μπορώ, ότι όλοι οι Φαρισαίοι πηγαίνουν στην Κόλαση, ενώ όλοι οι Τελώνες στον Παράδεισο.
Χρόνια τώρα, τέτοια μέρα, Τελώνης και Φαρισαίος, σε έναν αγώνα διελκυστίνδας μέσα μου, προσπαθεί ο καθένας να παρουσιάσει τον εαυτό του ως τον πιο αδύναμο.
Και πάντοτε έρχεται ο διάολος και αναστατώνει την σκέψη μου…
Νίκος Καρβουνάς
Πνευμονολόγος