“♪♬ …είναι όμορφη η ζωή…♬♪”

Όποτε έχω τις μαύρες μου το ρίχνω στο περπάτημα. Το έχω βρει σαν φάρμακο. Σε μια ώρα μου φεύγει το ψυχικό βάρος.

Αυτή την φορά βγαίνοντας έκοψα και δυο φρέζιες. Το άρωμα των λουλουδιών είναι επίσης κατευναστικό για την περίπτωση.

Και το ψιλόβροχο, λες και το είχα παραγγείλει. Κι αυτό βοηθάει. Πάντα μου άρεσε να περπατάω στην βροχή και να νιώθω την δροσιά της στα μάγουλα.

Οι άλλοι έτρεχαν να βρουν κανένα υπόστεγο…

“Βιαστείτε έρχεται μπόρα”, μου φώναξε μια κυρία.

Βλέποντας όμως τα λουλούδια που κρατούσα κοντοστάθηκε, και ζήτησε να τα μυρίσει.

“Είναι το αγαπημένο μου άρωμα”, συμπλήρωσε.

Και ‘γω ως ιππότης, με μια αυθόρμητη κίνηση της τα πρόσφερα.

Με ευχαρίστησε ευγενικά με μια φωνή που έσταζε μέλι, με ένα χαμόγελο, ίδιο η χαρά της ζωής.

Ένιωσα σαν να με ξεμάτιασαν!

Το μοίρασμα σκέφτηκα, λειτούργησε η ανταλλαγή. Έδωσα λουλούδια και εισέπραξα χαρά και αισιοδοξία!

Την κυρία δεν θα την έλεγες όμορφη. Είχε όμως τόσο φωτεινό πρόσωπο!

Τελικά η καλοσύνη μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Βλέποντας εκείνο το καλοσυνάτο πρόσωπο σκεφτόμουν πόσο όμορφη είναι η ζωή. Το άκουγα και δεν το πίστευα, ότι η αισιοδοξία ανθίζει με χίλιους τρόπους. Ναι, εγώ εκείνη την στιγμή ανέκτησα την αισιοδοξία μου!

Κάτι αντίστοιχο είχα πάθει και πριν από χρόνια. Συνάντησα ένα φίλο από τον στρατό. Αγκαλιαστήκαμε και όπως κοιταζόμασταν βάλαμε τα γέλια. Γελούσαμε για αρκετή ώρα. Θυμηθήκαμε με νοσταλγία ιστορίες από τον στρατό. Τα όνειρα και τα σχέδια που κάναμε για το μέλλον. Χάρηκα που πήγε καλά στην ζωή του. Όλα του ήρθαν δεξιά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση ενέργεια πήρα από εκείνη την συνάντηση…

Το ψιλόβροχο κόπασε ευτυχώς, και περπατήσαμε πιο ήρεμα με την κυρία.

Δίπλα μας ερωτοτροπούσαν δυο παιχνιδιάρικα κανισάκια. Το κοριτσάκι που κράταγε τα λουριά τους προσπαθούσε μάταια να τα χωρίσει, και μας κοίταζε με ένα αμήχανο, και ίσως πονηρό χαμόγελο.

Η κυρία με ρώτησε αν εκτός από τα λουλούδια μου αρέσουν και τα ζώα. Είχε και εκείνη μια άσπρη γάτα στο σπίτι. Ήταν το παρεάκι της. Απέφυγα τις αδιάκριτες ερωτήσεις. Τις κράτησα μέσα μου, ίσως για άλλη φορά…

Από ένα μικρό κενό που άφησαν τα σύννεφα ξετρύπωσε μια ηλιαχτίδα και καρφώθηκε στο πρόσωπο της κυρίας. Μου φάνηκε τόσο αγγελικό!

Είναι πολύ ωραίο να συναντάς χαμογελαστούς ανθρώπους, που σε κάνουν να νιώθεις καλά, και σε εμπνέουν.

Ανταλλάξαμε ευχές με πιθανότητα για μελλοντική συνάντηση. Καθώς έφευγε ακτινοβολούσε ο τόπος! Πήρα τόση θετική ενέργεια που μου πέρασαν όλα!

Επιστρέφοντας, χαρούμενος πια, προσπαθούσα να δώσω εξηγήσεις. Και κατέληξα στο διαχρονικό συμπέρασμα, ότι οι μοιρασμένες μικροχαρές της καθημερινότητας, τροφοδοτούν την ευτυχία στους άλλους, ενώ συγχρόνως ως ανταπόδοση την επιστρέφουν στο πολλαπλάσιο. Δεν είναι μόνον η άγνωστη κυρία. Σε κάθε γωνιά παραμονεύει η ευκαιρία. Μοιραστείτε με τους άλλους χαμόγελα, αγάπη, αισιοδοξία.

♬♪…Είναι όμορφη η ζωή να το θυμάσαι…♪♬.

Νίκος Καρβουνάς

Πνευμονολόγος