Η Τελευταία προσευχή. Το χρονικό δύο εκτελέσεων στη σκιά του Ψηλορείτη
Την Κυριακή των Βαΐων οι Δροσουλίτες μαζί με την Παγκρήτιο Ένωση παρουσίασαν στον Πειραϊκό Σύνδεσμο το ιστορικό ντοκιμαντέρ για την κατοχή στην Κρήτη.
Προλόγισε ο ιστορικός ερευνητής και Σύμβουλος κ. Κωστής Μαμαλάκης.
Άλλη μια συγκλονιστική μαρτυρία της γερμανικής θηριωδίας, άλλο ένα έγκλημα πολέμου έρχεται στο φωςς.
1943: Ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τις δυνάμεις κατοχής. Οι Γερμανοί προσπαθούν μάταια να επανακτήσουν τη χαμένη δύναμή τους. Στην προσπάθειά τους να εξουδετερώσουν την αντιστασιακή δράση στα βουνά κηρύσσουν τους ορεινούς όγκους απαγορευμένη ζώνη.
Οι βοσκοί του Ψηλορείτη όμως μην έχοντας άλλο τα ρόπο να θρέψουν τις οικογένειές τους αψηφούν τον κίνδυνο και παραβιάζουν την απαγορευμένη ζώνη ρισκάροντας έτσι τις ζωές τους. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τον όλεθρο που έρχεται.
Οι Γερμανοί κάνουν συλλήψεις. Οι περισσότεροι 20 με 30 χρονών. Ανάμεσά τους μικρά παιδιά που αργότερα ελευθερώνουν. Τους άνδρες τους οδηγούν σε ένα σημείο που τα βουνά γύρω σχηματίζουν μια γούβα, ώστε να μην μπορούν να δραπετεύσουν. Τον Γουρνόλακο και εκεί τους εκτελούν με μια ριπή. Ένας από τους συλληφθέντες είχε και όπλα, αυτός κατόρθωσε να διαφύγει ανεβαίνοντας πολύ γρήγορα την πλαγιά. Κάποιος άλλος δέχθηκε την σφαίρα χαμηλά στο πρόσωπο και βγήκε από την άλλη. Οι Γερμανοί δεν του έδωσαν την χαριστική βολή γιατί νόμισαν ότι είναι νεκρός.
Αργότερα ο πατέρας του, με οδηγό ένα μικρό αγόρι, που είχαν αφήσει οι Γερμανοί τον βρήκε και έτσι σώθηκε. Όμως τα πράγματα είχαν γίνει ακόμα πιο επικίνδυνα λόγω της διαφυγής του ενός που είχε τα όπλα.
Ένας παπάς ζητά την άδεια να πάει να θάψει τους νεκρούς, Οι Γερμανοί αρνούνται. Ο παπάς επιμένει και τελικά του δίνουν το χαρτί. Όμως αυτό το χαρτί ήταν εντολή εκτέλεσης του παπά μαζί με τους άλλους άντρες που πήγαν να θάψουν τους συγγενείς και συγχωριανούς τους.
Αυτό το δεύτερο έγκλημα ακόμη πιο ασυγχώρητο από το πρώτο, αφήνει πίσω πολλά ορφανά και χήρες γυναίκες που μαυροφορέθηκαν για όλη τους τη ζωή από τα 25 τους χρόνια. Πληγές αγιάτρευτες, εφιάλτες μόνιμοι.
Όλος αυτός ο πόνος ήταν άγνωστος στον υπόλοιπο κόσμο, έως ότου κάποιοι ξεκίνησαν τις σχετικές έρευνες τις συναντήσεις με τους αυτόπτες μάρτυρες με τα παιδιά που κουβαλούν ακόμα την ορφάνια από τον πατέρα τους που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν.
Ακόμη και στην Αυστραλία αλλά και στην Γερμανία γίνεται ενημέρωση, Φώτιση στα νέα παιδιά που ανταποκρίνονται πολύ θετικά.
Στη χώρα μας –αντίθετα με άλλες χώρες όπου μετά τον πόλεμο άρχισε ιστορική καταγραφή- δεν έγινε καμία σοβαρή δουλειά όπως όφειλε να γίνει. Ο Μακεδονικός αγώνας, η Μικρασιατική εκστρατεία, ο πόλεμος ο Γερμανοϊταλικός. Πόσοι νέοι άνθρωποι σκοτώθηκαν, πόσοι έμειναν ανάπηροι, χωρίς η πατρίδα τους να γράφει πουθενά ούτε το όνομά τους.
Όμως τι είναι ο άνθρωπος ή το έθνος χωρίς μνήμη; Ζει μόνο βιολογικά. Και δεν είναι μόνο η μεγάλη Ιστορία που πρέπει να μελετάμε και να θυμόμαστε αλλά και η μικρή ιστορία, τα βιώματα των ανθρώπων, όπως είπαμε πιο πάνω, που όπως λέει και ο ποιητής «Θέλουν μα δεν μπορούν να λησμονήσουν».
Με όποιο τρόπο οφείλουμε να δείξουμε ότι τους συμπαραστεκόμαστε, ότι προσπαθούμε να νιώσουμε και να μοιραστούμε μαζί τους αυτό που κουβαλούν.
Νομίζω ότι αυτές οι τόσο σημαντικές εκδηλώσεις έχουν και αυτό τον σκοπό. Μια νοερή προσευχή για τους νεκρούς και μια νοερή συμπαράσταση για τις οικογένειές τους.
Μεταξύ των προσελθόντων διακρίναμε, εκτός άλλων και, τις κυρίες προέδρους, Άννα Δασκαλάκη, του Συνδέσμου Γυναικών και Κρήτης και Νήσων Αιγαίου, Ρένα Βασιλάκη της Παγκρητίου Ενώσεως, Πόπη Βαρουδάκη, Γενική Γραμματέας Πειραϊκού Συνδέσμου, πρόεδρος διεθνούς συμβουλίου χορού Πειραιά, Άννα Πανουσοπούλου εικαστικός, Βούλα Μορδοβάνη Σύμβουλος, Ουρανία Μπούρμπη μέλος ΔΣ Ερυθρού Σταυρού Πειραιά.
Βαρβάρα Τσιάλτα