ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ
200 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑΣ 1827- 2027 ΜΕΓΑΛΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ
Μεγάλη είναι η αλλοίωση του Πειραιά μας και η θλίψη μας (Δημοσίευμα Τέταρτο)
Τιμή και δόξα στο Στρατάρχη μας Γεώργιο Καραϊσκάκη. Τραυματίστηκε θανάσιμα στο Νέο Φάληρο 22 Απριλίου 1827. ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ – ΖΗΤΩ Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ 1827 ο Ελληνικός Πολεμικός Στόλος απελευθερώνει τον Πειραιά από τους Τουρκαλβανούς και αυτός προχωράει ελεύθερα, πλέον, για να γίνει όχι μόνο το μεγαλύτερο Λιμάνι της Χώρας, αλλά ένα από τα μεγαλύτερα της Μεσογείου!
Θλίψη για τους παλαιότερους Πειραιώτες η καταστροφή πολλών μνημείων, οικοδομημάτων που αλλοίωσε τη φυσιογνωμίας της πόλης.
Το βιβλίο του ΣΔΕ με τίτλο «ΠΕΙΡΑΙΑΣ» και η ευχαριστίες προς τον κ. Χονδροκούκη Ηλία που βρίσκονται σε εσωτερική σελίδα.
Το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας (Σ.Δ.Ε.) του Πειραιά, το Μάρτιο 2006 εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ». Είμαι υπερήφανος διότι ως άμισθος ειδικός Σύμβουλος του Δημοτικού Συμβούλου, τότε, Πειραιά και Προέδρου της Δημοτικής Επιχείρησης Προβολής Επικοινωνίας Πειραιά (Δ.Ε.Π.Ε.Π.) κ. Ηλία Χονδροκούκη του πρότεινα να χρηματοδοτηθεί η αξιόλογη αυτή προσπάθεια του Σ.Δ.Ε. (νεοσύστατος τότε θεσμός). Ο αδελφικός φίλος μου και εντιμότατος πολιτικός, όπως περίτρανα έχει αποδειχθεί, κ. Ηλίας Χονδροκούκης αμέσως αποδέχθηκε την πρότασή μου και αποφάσισε (τηρώντας τις νόμιμες διαδικασίες) να χρηματοδοτηθεί το έργο αυτό του Σ.Δ.Ε. Πειραιά από την Δ.Ε.Π.Ε.Π. Μιλάμε για λίγα χρήματα, κάνα – δυο χιλιάδες Ευρώ αν θυμάμαι καλά, μη φανταστείτε κανένα εξωφρενικό ποσόν. Στο βιβλίο αυτό διαβάζουμε: «(Κείμενο από το βιβλίο του Ιάκωβου Γ. Βαγιάκη). Όταν κυκλοφορώ στον Πειραιά και περνώ από τη θέση που ήταν το ρολόι εκεί που σήμερα υπάρχει ένα κοινότατο σιντριβάνι, ή από την πλατεία που είναι απέναντι από το ναό της Μυρτυδιώτισσας του Νέου Φαλήρου και βλέπω ένα χώρο που ο μισός καταλαμβάνεται από τραπεζοκαθίσματα ταβέρνας και ο άλλος μισός λίγους μοναχικούς φανοστάτες, ‘τα παίρνω’ (όπως λένε σήμερα οι νέοι) και διερωτώμαι άραγε γιατί; Η αλλαγή της όψης της πόλης που έγινε χωρίς προγραμματισμό και σεβασμό κυρίως μετά τη δεκαετία του 1960 κατέστρεψε ό,τι εμείς οι παλιοί αγαπήσαμε. Έτσι βλέπουμε γύρω μας μια άχρωμη και απρόσωπη πόλη. Τίποτα εκτός από τη γύρω θάλασσα και το Δημοτικό Θέατρο, δεν σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι στην όμορφη πόλη που εμείς γνωρίσαμε.
Κάποια μνημεία και νεοκλασικά κτήρια που στόλιζαν την πόλη δεν υπάρχουν πια για να ζεστάνουν τη ζωή μας. Η εύκολη λύση ήταν να γκρεμιστούν όσα συνηθίσαμε και μας άρεσε να βλέπουμε. Αντικαταστάθηκαν με άχρωμα και απρόσωπα κτήρια που τα περισσότερα έχουν ήδη γεράσει».
Πολλά έγιναν και ορισμένα δεν έγιναν τυχαία, αλλά σκόπιμα. Για πρώτη φορά ίσως βλέπει το φως της δημοσιότητας ότι στα Καμίνια, ο Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής κτίστηκε πάνω σε υπόγειο ναΐσκο με παλαιές αγιογραφίες που υπήρχε πηγή με αγιασμένο νερό. Παιδάκια 5-8 χρονών πηγαίναμε τότε γύρω στο 1955-1960 και κατεβαίναμε τα στενά σκαλοπάτια και παίρναμε Αγιασμό. Αργότερα με ενέργειες κάποιου Ιερέα τσιμενταρίστηκαν όλα αυτά και έγιναν θεμέλια για το σημερινό οικοδόμημα. Έχει διατηρηθεί το πηγάδι με το αγιασμένο νερό. Αν υπήρχε σήμερα θα ήταν ένα σπάνιο προσκυνηματικό Μνημείο. Δυστυχώς, για κάποιους, έπρεπε να κτιστεί ένας μεγαλύτερος Ναός… και κάποιοι είτε από ανοησία, είτε γιατί ταίριαζε στην ιδεολογία και στις ιδέες τους, είτε γιατί χρηματίστηκαν τους επέτρεψαν να πραγματοποιήσουν το καταστροφικό τους θέλημα