Κάραλη – Παπαδοπούλου Ακριβή
Χωρίς διεύθυνση
Δεν είναι ένα πέλαγος, ένας ωκεανός.
Για να διαβεί η σκέψη μου να έρθω να σε δω.
Δεν είναι μία έρημος. Μια άγονη Σαχάρα.
Όπου η αμμοθύελλα μοιάζει ωσάν αντάρα.
Δεν είναι σαν ψηλά βουνά κι απάτητες χαράδρες.
Όπου γυρίζουν ξωτικά και όμορφες νεράϊδες.
Είναι το σύμπαν, το άπειρο. Μπρος πίσω από τ’ αστέρια.
Που δεν θα φτάσουνε ποτέ εκεί τα δυο μου χέρια.
Για να σε πάρουν αγκαλιά, γλυκά να σε χαϊδέψουν.
Και με λογάκια όμορφα, ψυχή να σε πλανέψουν.
Μα εγώ σε βάζω κόρη μου στα πέλαγα γοργόνα.
Σε ζωγραφίζω στο μυαλό με ολόχρυση κορώνα.
Να παίζεις με τη λύρα σου. Να φτιάχνεις τα μαλλιά σου.
Να λάμπει ο απάτητος βυθός από την ομορφιά σου.
Και στη Σαχάρα όαση. Εγώ ο καμηλιέρης!
Που απλώνω παίρνω το νερό απ’ το δικό σου χέρι…
Μονάχα με τη σκέψη σου δροσίζεται η ψυχή μου.
Γι’ αυτό, μπαίνε στα όνειρα να ζεις λίγο μαζί μου.
Και στα πανύψηλα βουνά είσαι ο αετός μου.
Όπου κανένας δεν μπορεί να δει πως ζει ο «γιος» μου.
Και στα φαράγγια τα βαθιά, σ’ ανήλιαγες χαράδρες.
Εκεί σε βάζω κόρη μου με τσ’ άλλες τις νεράϊδες.
Το ξέρω μάτια μου εσύ, ζεις πάνω απ’ όλα αυτά.
Εκεί έχεις τη φωλίτσα σου και όλα τα κοιτάς.
Και δεν είσαι σ’ ανήλιαγα. Σε άδροσες Σαχάρες.
Ούτε σε θάλασσες βαθιές. Σε κορυφές μ’ αντάρες.
Είσαι στο σύμπαν εκεί ψηλά, στα ουράνια παλάτια.
Όπου δεν φτάνουνε ποτέ με πονηριά τα μάτια.
Έχεις φωλίτσα επάνω εκεί με νιάτα σαν εσένα.
Που πρόωρα εφύγατε μα δεν είστε χαμένα…
Εκεί φωλιάζει η ομορφιά και νιάτα που μισέψαν.
Ο Χάροντας τα κούρσεψε. Οι Άγγελοι τα κλέψαν.
«Στον Άγγελό μου που έφυγε κι έγινε η μούσα της ζωής μου»
Ακριβή Κάραλη – Παπαδοπούλου
2 Ιουλίου 1994 – 2 Ιουλίου 2024
30 χρόνια χωρίς τη Στάμω